Friday, February 29, 2008
An ethnography from Ben Gurion Airport
“The young officer asks the taller officer if it’s OK by now. The latter murmurs something in Hebrew, the younger offers him a hidden smile and the show starts again: Please turn around Sir; stretch your arms Sir; wide open your legs Sir. The breaking in through the last intimate zones of my body is accompanied with the utmost verbal politeness. The humiliation bears a civilized mask; the blatant penetration comes together with a humble voice. Orwell is watching.” (το κείμενο συνεχίζεται στα comments)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
46 comments:
The flight from Larnaca landed at Tel Aviv’s Ben Gurion Airport at 23.00 on Monday evening. I was excited, holding my breath; it was the very first time to lay foot, eye and heart on the Holy Land. I was nervous too, since I was planning to ask the Israeli passport authorities not to stamp my passport, since an Israeli “entry” stamp on it automatically means “entry denied” in many other countries of the region, like Lebanon, Syria, Iran etc. I caught myself walking fast towards the passport control, passing through the huge and wide corridors made of glass and luxury. On the left hand side, a huge NOKIA sign embroidered on the grass outside was announcing: CONNECTING PEOPLE. A familiar sign indeed, omnipresent at many airports of the planet, could even add an air of banality to this landing of mine: “take it easy, it’s just an airport like all others”. To no avail though…
The feeling of unease at Ben Gurion would not abandon me whatever familiar signs were laid throughout my way. Actually much of it has already been there since the check-in at Larnaca airport, on Cyprus. First scene: a group of young Israeli men are going back to Tel Aviv after wild holidays on the island of Aphrodite. Together, me and they, we go through the ritualized, various phases of flying in our days: check-in, passport control, handbags check, duty-free, boarding gate. At the handbags check women have to go left, men have to stay on the right. No, its not a rehearsal for the landing on the Holy Divided Land, the Cypriots have only one policewoman for body-check this time of the day. We all smile away.
Gender segregation could be also due to very practical reasons, moral dressing comes pretty later. At the metal detector the group of Israeli men are stopped. Out of their handbags the Cypriot police reveals a battery of seduction: two Vodka, one Whiskey, three Rums. All bottles in the biggest size available. Without a word uttered, the control employee removes the bottles from the bag and places them in the basket behind him. He does it in a slow, almost torturing manner. He enjoys it, the young men explode out of protest, everyone else wonders if they are flying for the first time. “Where is it written?”, “Show me the law”, “I guess we will have them back after the flight”, the young Israelis demand the self-evident: their rights and that what is theirs should be returned back after the suspicion is over. On that sentence I prohibit myself from considering any historical parallels of any type, but the feeling of unease is already present. The next load for it is the boarding gate. Gate 7 for Tel Aviv, gate 8 for Beirut. Israelis and Lebanese rub shoulders before they fly to their home countries. And the feeling of unease takes an unexpected turn towards the surreal, which will remain there for good.
I am standing in front of the passport control box at Ben Gurion. A wide area surrounded by walls made of stones followed the NOKIA-sponsored corridor. I proceed towards the lady in uniform behind the glass. I bend close to the glass and sigh: “excuse me, I have a short question. I read at the website of the Israeli Tourist Organization that it is possible to have the entry stamp on a separate paper. Could you please do that for me?”. She smiles: “just a second please”. Seconds later another uniformed lady stands next to me politely asking to follow her. She brings me to a room, 30 meters further. Practically it is the upper corner of the huge passport area, which has been turned into a spacey room by a rectangular placement of pressed wood walls.
I enter the room passing by the next uniformed lady, who guards it, having my passport been taken away from me. On the left hand side, a man in his early forties sits. He is well-dressed, carrying few luggages, looks like a businessman. On the right, a huge wall rises till it is lost in the upper floors of the building. On the wall, a TV set is pinned, currently showing Boxing matches, underneath it a Coca Cola automat. I sit. Against the wall. Silent. We all, the businessman, the lady in uniform and me, silently watch the top-10 Knock Outs from the last matches of the American Box Championship. Although enough stuff for surreal escapes is there, I prefer to remain focused on my narrative. I know that in any moment someone will come and ask me questions. I have heard of such “waiting rituals” by the Israeli authorities all too often, although sincerely, I could never imagine that I would be participating in one. Now, the possibility is becoming more than a certainty and I decide to speak the truth to all possible questions. Since I haven’t done anything wrong, I say to myself, the truth shall get me out of this situation fast.
Some moments later, another girl, not in uniform this time, dressed in plain black clothes, approaches me. She stands in front of me, while I remain seated. “Mister Nicolas”, she begins, “may I ask you some questions”. I accept, of course, and the police officer wants to know: is it your first time in Israel? Why did you come here for? At your passport there are Lebanese stamps. Have you been to Lebanon before? How many times? For how long? Why, what did you do there exactly? Where did you stay in Lebanon? Did you travel throughout the country? Did you stay only in Beirut? Did you know some people there? Are they Lebanese? Did you know them from the first visit? Did you meet them again this time? What was the name of the place where you stayed this time? How long did you stay? When was it exactly that you visited Lebanon the last time?…
It was not until she uttered a rapid thank you that I could release the air in my lungs and breath out again. She left towards another room leaving me behind like a salt column. I felt naked. Puzzled. Surrendered. I felt that I couldn’t define what is that I shall say, what is the right thing, what is wrong, and more than anything where the boundary of my silence begins, which is the question that I can deny answering to. The box matches on the TV were long gone, but an intimate pain has just started taking place throughout my whole body. It was already half an hour gone since I have been here. Next to me the businessman breaths in and out loudly, clearly frustrated. He was “asked” before if he has a reservation at a hotel in Tel Aviv. “In Sheraton” he replies, boasting the 5-star-hotel’s name as a key to freedom. The girl in black asks him to show her the reservation.
She leaves, and in 10 minutes she comes back with another issue. The company that he is allegedly working at could not be found in Internet. “You should check under “Middle East”” the man proposes, “it is all there”. She goes away again in order to come back in a while and “release” him holding his passport in her hands. He may enter Israel. The Arab businessman is angry. He preaches the girl in black that they should be treating people who want to do business in Israel better and with respect. That he has already lost his transfer to and even maybe his room in Sheraton. She apologises: “I will tell you sincerely where the problem was”, the girl in black goes. “You have the same name with someone else and who we would like to know if he is coming back to Israel. I am sorry, but YOU WERE BORN WITH THE WRONG NAME!”. The businessman explodes and I realise that this will be a long night.
I take my look away from the businessman. The TV is playing something else. Another girl in uniform has come and she has changed the channel. Now we are all watching a reality show, where a bunch of American overweight people are competing to each other on who can lose most kilos within 90 days of treatment by nutrition and body-building experts. At the end of the trial period, they stand in front of the tele-judges before stepping on a huge weighting machine. If they have managed to lose the necessary weight, they shall win prizes and the respect of their fellow overweights in studio. If not, they shall go home beaten and betrayed by their lack of self-discipline. I want to vomit. I shift the look again. Next to me, on the left, sits a young man. He has been brought in before by another police officer, who has called him by a Greek name.
I decide to socialize with real people instead of torturing myself with reality freaks and I ask him where he comes from. He is Cypriot. He was flying the same plane with me. He was in Israel before. He knows that stuff. He is a football player, member of the Cyprus National Team, by the way. He was invited by an Israeli football team in order to be tested for a possible cooperation. He was in Lebanon before this time, as his passport betrays him. When he comes back in the room for the second time, he announces to me that he was denied entry. He has to return to Cyprus with the morning flight at 8 o clock. He looks at his watch, “no problem”, he goes, “it’s in 6 hours only”. I realise that I am sitting here for three hours already, when another girl, in red this time, asks me to follow her inside the room.
Another room now, a descent one, where police officers in uniform or in plain clothes sit around computers, shelves, tables and papers. I sit in front of her at a desk. She would like to ask me some things. Of course, I reply. “Why did you come to Israel?”, “what do you do in your life”, “where do you work?”, “what is your PhD about?” “did you come alone”, “where are you going to stay in Tel Aviv”, “do you have a hotel reservation”, “who is going to pick you up at the airport”, “do you know any people here”, “who are they?”, “Where do you know them from?”. The first bundle of questions produces a full sheet of paper in front of the officer in red, containing among other things the names of three academic institutions, i.e. my current and previous universities, and of two real persons, an Israeli academic and a German-Palestinian employee of a German party foundation in Israel. These were the only persons I knew in the country. The officer in red asks me if I am going to visit the Israeli academic, I say I am not sure, she asks me why, I say because he is in holidays right now. No, I don’t have his phone number, but yes I do have his email address, and no, not with me right now, but at my mailbox.
She goes on asking me about the employee of the German foundation. When the officer realizes that I and the employee were on the same flight to Tel Aviv, another layer of excitement is drawn on her face. She asks me to tell her more about the employee and me. Where did we meet, how, how long we know each other, where did we meet again? Throughout the whole dialogue I try to remain calm and close to the truth. But the same time my very existence is shaking since this is going too far since a long time now.
I realise that I am revealing things very personal and very intimate and that this person in front of me records everything I say with the accuracy, the speed and the soullessness of a machine; using as template the photocopy of my passport. I feel like I am sitting in front of my personal psychologist, who does the most natural thing on the world with the most natural posture. She is asking me extremely personal questions and writes down my answers on a piece of paper in order to sketch my personality and help me.
I decide to interrupt the celebrative excurse towards intimacy when the officer asks me more about the employee’s studies, age, place of residence in Israel and more. At that moment I state clearly to her that I wouldn’t like to talk about other people in this indiscrete manner, especially about people who I don’t know very well and with whom I maintain just a professional relationship. She turns her head decisively to her notes, whispering something like “we ll get the person ourselves then” and calling in the other officer, the one in black. She writes down the details of the employee, name, nationality and age, and hands it over. The woman in black shall bring the employee over here. I am shocked and I regret giving so much information, since I realise that there is no border of respect, no line of intimacy, everything can be questioned no matter how personal it is. I suddenly bring in my mind the gang of young Israeli men at the Larnaca airport asking to see the law that allows the policemen to take away from them the bottles of alcohol. I don’t think about laws anymore, I think of mere human dignity, but its respect is nowhere written.
The woman in black comes back and announces that the German employee has a diplomatic passport, which in plain officer’s language means “untouchable”. A wave of disappointment makes itself wide on the face of the officer in red. At the lack of an additional informant, she decides to dig harder in my personal data. Now she wants to have my phone number in Switzerland, which I honestly can’t remember. “But you have been there since four months, how come you don’t remember?” the officer in red replies. She demonstrates how unique memory shall function since I have mentioned to her the time I first received my research position at the Zurich University some 10 minutes ago. I still couldn’t remember the phone, being sure that my memory is subdued to an automatic sense of civil rights and their protection that any other physical process, like exhaustion or hunger, which were also the case after so many hours.
Since I don’t remember the phone number in Switzerland, I shall give them another one, such as the phone number of my parents in Greece. Her request, voiced through a calm, relaxed and natural tone, almost threw me against the wall with force. I feel stripped. My parents? What do my parents have to do with it? I am terrified. Terrible thoughts jump in my mind making ugly noises, the image of my parents getting involved into this almost makes me burst into tears. The officer in red in front of me doesn’t seem to follow, let alone understand, my unease. She keeps on asking her intimate questions with the confidence of a market researcher who wants to know what type of toothpaste I am using and how often. I hear my voice tremble, I imagine that my eyes are trying to tell her to stop right now, something that my tongue has long decided not to do. She throws the last bundle of questions on me; it is about the itinerary I chose to come to Israel and the one I will choose while in Israel. Am I planning to go to the West bank or Gaza? Do I have any relationships or contacts to other persons or NGOs in Israel? Why did I come here over Cyprus and not over Syria and Jordan?
When I tell her that I wanted to have some rest in Cyprus before I come here, she shows she doesn’t understand, as if I am saying something extremely irrational, she asks me again, the same question. I am almost giving the same answer, she asks me again. I am rendered puzzled, I don’t know what she is looking for, what she has in mind, but I want to tell her that whatever it is, its only in her mind and nowhere else. I can’t say a word to this direction, I have decided not to provoke, and there is no reason for that. I will keep to the truth, whatever the officer thinks, but I realise that there are so many truths that I just don’t want to mention. There truths belong only to me, not to the State of Israel, they belong saved in the corners of my mind and my heart, not written down and noted to the photocopy of my passport.
I can leave the room, it will take some time to make the necessary controls, the officer in red announces to me. Back to the TV corner, the place looks like a kindergarten now. Three families have just arrived and placed in here. One from Brazil, the other from France, the third from Chile. 5-year-old kids carried by their parents on their arms, knock their tiny, sleepy heads against the mother’s shoulder. It is 3.30 in the night and transatlantic flights have brought new loads of suspicious intruders. I am looking at this Brazilian family, then at the French family, puzzled. Have they been to Lebanon before too? What shall they be detained for? Why shall they wait here next to me?
The Brazilian family consists of three persons, somehow of three generations. An old woman, a woman in her early thirties and a young boy in his teens. He is sleeping as soon as he entered the room, although I stood up and found a football channel at the TV to keep him awake. The young lady has to answer the questions of the officer in red, who has just entered the room again, with her standard equipment, a mobile phone, a notebook and the unmoved look on her face. She wants to know if the sister of the older woman, that is the aunt of the younger one, is a Palestinian. Actually she wants to know if both of her sisters are Palestinian. Yes, the answer goes. Aha, now everything makes sense, I say to myself. The family is not just a Brazilian kin in holidays, it is an extended branch of a local Palestinian family group, who emigrated to Brazil and now returns to visit the rest of the family who stayed back.
It looks like a primary case for the officer in red. She proceeds closer and asks the young woman the names and the “hawiyie”, the identity card numbers allocated by the state of Israel to her Palestinian aunts as well as the rest of her peoples who remained in the country after 1967. The woman, in broken English, replies that she doesn’t know them and the officer in red suggests to call them in order to find out. She is even nice enough to offer her own mobile phone for this reason. The Brazilian niece calls her Palestinian aunt at 3.30 at night in order to ask for her identity card number requested by an Israeli officer. The woman talks in Arabic, while the aunt at the other end of the line struggles to wake up and realise what has happened. Both women at the room, sister and niece alike, struggle to communicate with the sleepy aunt under the patient look of the officer in red. At a desperate moment of misunderstanding, the younger one hands over the phone to the Israeli officer, who talks in English to the Palestinian aunt. There is no progress and the phone returns back to the older one. At the end, the Palestinian aunt manages to transmit her identity card number over the phone, while the older Brazilian dictates it to the younger Brazilian in broken English, or half Portuguese and other half Arabic, till the number is complete and is being handed over to the Israeli officer. Mission is accomplished, she can return back to her office and we all to our unknown future in the waiting room.
Moments later, my luggage arrives. Now, I have to follow two other girls in uniform to the X-Rays room. They are so small and tiny, they look like school girls. All elements tend to this image, except their decisive looks, they know where to take me. We cross through the passport control and we reach another room. The door opens. In front of me I see the X-Ray band. They tell me to put my stuff on the band and follow another young boy in blue uniform to another room next to this room. “We are going to body search you Sir”, he announces to me with all the formality that a long ritual dictates.
The room he puts me in is small, is like a box with walls. He turns me against the wall and starts by touching my arms. He goes over my arms three times, going back and forth. Then he repeats the same process on my back, on my shoulders, on my neck. He is proceeding slowly, softly, almost in a tender way. He goes over spots that he has just gone over many times again and again. He wants me to turn again and stretch my arms again. Now he wants me to take off my belt and place it in a box. He notices that I wear a leather band on the left arm. He asks me to take it off too. He has to give everything for scanning. He goes through the very curves of my body, through the most detailed strips of my shirt and my trouser. This whole process takes so long time and it repeats itself, I feel that the young officer is scanning even under my skin.
Then, in a short pause, he asks me if I carry any weapons with me, or any dangerous tools. I guess that this is the quintessence of his humour, or a desperate effort to make me laugh after being “assessed” for more than 4 hours. I realise that it is not the case. The young officer, not older than 22 years old, is just doing his job, his everyday job and all this is part of this job, just as the case was with the officer in black, the other in red or the girls in uniform outside the room. I am smiling out of the joy of experiencing such a scene. I even start enjoying the fact that a man has taken my body so seriously. I now try to trace any tiny bodily reactions to this touch, forcing my mind not to make any disturbing noise.
This intimate moment is distorted by another officer who enters the room. I realise that he is the one scanning my personal belongings next room. He is taller and a little older than my body searcher. They exchange some words in Hebrew and the younger announces to me that they have to check this metal thing on my trouser; “do you mean the button?” I am asking. They can’t know what this is, if it’s truly a button or something else, so I have to undress, to lower my pants. My intimate moment takes grotesque dimensions and the young officer places the lengthy metal detector around, under and on my genitals. He is doing it slowly and softly, while the older officer watches. By now, I know that this show, this circus is not about finding anything suspicious on my body; it is rather a well-learned process aiming in humiliating human beings by reaching their intimate zones.
The young officer’s metal detector is complementing the work initiated by the officer in red and her “innocent” questions about my life, my parents, and my friends. It is the absolute breach of intimacy that comes here into play. It is the deliberate transmission of the feeling that the state through its officers, procedures and machines can reach so deep into your soul, life and mind, that there is no space to hide anything anymore. As soon as you wished to enter the territory of the State of Israel, your intimate zones become object to its penetrating powers. There is nothing to hide for you, and moreover, there is nothing to be ashamed of for them.
The young officer asks the taller officer if it’s OK by now. The latter murmurs something in Hebrew, the younger offers him a hidden smile and the show starts again: Please turn around Sir; stretch your arms Sir; wide open your legs Sir. The breaking in through the last intimate zones of my body is accompanied with the utmost verbal politeness. The humiliation bears a civilized mask; the blatant penetration comes together with a humble voice. Orwell is watching.
I may leave the room now. I realise that my sense of humour hasn’t abandoned me. I thank the officer for one of the most comprehensive massages I have ever had in my life, for one of the most intimate bodily interactions with a complete stranger, and for a tender touch that no woman has offered me for a long time. “It’s just my job” he replies, rejecting any kind of compliments and brings me outside where the two young officers in blue wait for me in the room. My luggage and my handbag lie in front of them sealed. At first, they ask me what do I carry in them. Clothes and a bottle of wine, I reply. What kind of wine, they want to know, how big is the bottle, where is the wine from. All legitimate questions within the circus of Israeli surrealism. I reply with a stable, decisive voice to their questions, while the officer in red enters the room spelling out a shy “hi”.
They open all my bags, they search all pockets, they place all my belongings on the tables. The officer in red opens my wallet, she takes out all my cards, she counts my money. “Did you come to Israel with only 140 USD in your wallet? How come do you have a press card? Why do you have two mobiles? Which is the number of the second one?”. The officer in red finds my golden little notebook. She looks in the pages. In the first pages the ten Arabic verb roots are written, in the next ones two transcribed interviews from my field research in Beirut, in the last one four personal telephone numbers. So why do you learn Arabic? She asks me. “I like it”, I reply. “Do you learn Hebrew too?”, no I don’t. Other languages? Yes, German, Italian, Spanish, Turkish and French, but not Hebrew, I reply. Why Arabic? She asks again. “I feel it close to where I come from” I reply and at that moment all my body could not agree more to this utterance. “These numbers?” she looks at the last page. “What kind of phone numbers are these?” The first belong to an academic in Lebanon, the third to my father, the last one to a friend of mine. “In Lebanon?” She doubts, “they look like numbers in Israel.” “They are Lebanese”, I firmly reject her Israelocentric view on almost everything.
I can go back to the first waiting room. It will take some time to get out of here. The time is already 5 in the morning and the guards in the waiting room have long changed shift. Another schoolgirl in uniform lays her eyes on the suspects now. I go back and I decide to hear some music. I take out my small music player and put the headphones on. It’s Joan Baez, of course. The officer in red comes almost immediately as if she was placed in unrest by Dylan’s music and Baez’s voice. She wants to have my golden notebook once more. I give it to her with no expression in my face. This person is practically controlling my moves, my memories and my feelings the last 6 hours now. I am delivered to her. I feel helpless. Even when she scrolls through the small notebook, finds the last page and dictates the written phone numbers, digit by digit, as she is talking to her mobile phone in front of my ripped-off self. Digit by digit the phone numbers of innocent people, like an academic in Beirut, my parents in Greece and a dear friend hospitalized in Germany, become property of the Israeli state. I feel my knees broken, I want to scream. The officer in red absorbs all data with the decisiveness of a computer. A part of my personal life, including people I love and care about, are confronted with the machineries of the Israeli Police.
This was the last blow. Another officer comes and gives me my passport. I am free to go. To go where? I move towards the exit, crippling, exhausted, raped. Outside the first morning sun rays warm up my skin. It is 6 o’clock in the morning. A huge advertisement board next to my bare existence announces “Welcome to Israel”, signed by the following website: www.welcometoisrael.ill. I must be dreaming, I say. I read again, WWW.WELCOMETOISRAEL.ILL!!! My eyes are fuzzy, my mind shut down, my senses abandon me. Still, the suffix of the website seems to bear the sole message: ILL, ILL, ILL.
Καταπληκτική ιστορία..
χωρίς να θέλω να μειώσω όλα όσα τράβηξες...
μάλλον πολλοί από εμάς έχουν εμπειρίες από διαδικασίες «ελέγχου»… αλλά αυτό που μας περιέγραψες είναι πέρα από τα όρια του ανθρώπινου και του λογικού…
Πότε έγινε αυτό?
πολυ ωραίο κειμενο. πολύ πολιτικό κείμενο. έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον πως μια σειρά από Λόγους συγκεντρώνονται. Έχεις από τη μία την απίστευτη βία της γραφειοκρατείας η οποία εμφανίζεται σαν μια ευρύτερη λογική και στην αστυνομία, μέσα από την οποία ο "υπάλληλος" δεν έχει καμμία επαφή με αυτό που τελικά κάνει, έχει αποστασιοποιηθεί από την ποιότητα και το νόημα της "δουλειάς" του, που απλά είναι μια "δουλειά" που πρέπει να γίνει ("i dont make the rules i just apply them"). Και φοβερά ενδιaφέρον ο συνδυασμός αυτής της γραφειοκρατικής λογικής με την τρέλα της "ασφάλειας", του πολίτικαλ κορρέκτ, και της παντελούς απουσίας οποιασδήποτε ηθικής (μοραλ) διάστασης των μέσων που χρησιμοποιούνται για να επιτευχθεί αυτό ή ίσως τελικά την ανάδειξη μιας νεας ηθικής (δεν ξέρω ποιο είναι πιο τρομακτικό)... Ταυτόχρονα μια λογική ξεβρακώματος η οποία στηρίζεται στο ανόητο επιχείρημα που λέει "αν δεν έχεις τίποτα να κρύψεις, δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς" και το οποίο τελικά δεν έχω ακόμα καταλήξει σε ένα απόλυτο αντεπιχείρημα πέρα από καταστάσεις σαν κι αυτή που περιγράφεις. Επιπλέον δημιουργείται και ένα τεχνητό σχήμα το οποίο σε κάνει να σκεφτείς πόσο "ύποπτος" μπορεί να φαίνεσαι μέσα σε αυτό το κλίμα. Το καλύτερο τοχε κάνει μια φίλη στο Γκάτγουικ όπου το εισιτήριο της είχε το όνομα της λίγο διαφορετικό από το διαβατήριο, πήγαν να της κανουν μανούρα και η απάντηση της σαν να αποκατάστησε την επαφή με μια αλήθεια πιο "αληθινή": "its just a spelling mistake"...
αλλά πραγματικά παραμένει πολύ προκλητικό πως μπορούνε να συνδυαστουν όλα αυτά και σε ένα πιο θεωρητικό επίπεδο, πως μπορούμε να μιλήσουμε πιο συστηματικά για όλα αυτά, πως να μπλέξουμε μαζί όλα αυτά τα διαφορετικά επίπεδα που όμως φαίνονται να βγάζουν νόημα μόνο όλα μαζί. δεν ξερω...
παυσανια και Μπαμπη ευχαριστω για τα σχολια!
Για να αρχισω απο τα ...ευκολα, αυτο εγινε το περασμενο καλοκαιρι. Απο τοτε οι Ισραηλινοι οπως ξερετε επιδιδονται σε ασκησεις εδαφους υπεδαφους στο λαμπορατοριο της Γαζας.
Τα σχολια σου Μπαμπη για τους διαπλεκομενους Λογους με βρισκουν απολυτα συμφωνο, ποσο μαλλον που αυτη η διαπλοκη ηταν το subtext του κειμενου οταν το γραφα, χωρις να θελω να το ονοματισω.
Οσο για την συνεχεια, νομιζω πως θα μπορουσαμε να σκεφτομαστε την πιθανοτητα μιας πρωτης συγκεντρωσης παρομοιων εντυπωσεων η σκεψεων σε μια προοπτικη ενος "τευχους" για το επιτοπου. Θα εδενε πιστευω καλα και με την προηγουμενη κουβεντα περι συμμετοχης της ανθρωπολογιας στο Human Terrain Project του US Army.
Τι λετε?
pragmatika KATAPLIKTIKO keimeno...Kairo eicha na diavaso kati toso dinato...Bravo! :)
Dineis nomizo kai tin kaliteri empnefsi gia tin enarksi enos tefchous "epi-topou"...me ton (ipo)titlo, isos, "human terrain projects".
Na sai kala.
Eirini
μια παράκληση... οταν το ποστ συνεχίζεται στα κομεντς να το αναφέρουμε στο αρχικο κειμενο... απλα για να μην αποκλείουμε "άλλους" αναγνώστες...
Nikola me to pou diavasa to keimenaki sou ithela apla na sou po oti einai katapliktiko, alla opos leei kai o filos mas o Babis kati allo prospathoume na kanoume edo taftochrona...ti akrivos?.. to psachnoume...alla kalo einai na to prospathisoume kiolas.
Loipon, pragmati eicha ena kategismo skepseon kathos diavaza tin empeiria sou kai mesa apo aftin anichneva na do ti einai toso oikeio ston tropo tis grafis sou pou mas ekane olous (opos eipe kai o Pafsanias i kai o Babis) na niosoume ntropiasmenoi, thimomenoi, paraviasmenoi...Metaferthike arage afti i oikeiotita tis empeirias pou niosame apo antistoiches empeiries olon mas se aerodromia alla, opos to Luton i ton El. Venizelo i opou allou(kai ean nai einai pragmatika to idio)? Itan mesa apo istories allon filon pou echoun prospathisei na diaschisoun ta sinora sto idio aerodromio pou esi perigrafeis (echo pragmati filous pou mou echoun perigrapsei istories sta sinora tou Israel alla kai tosous allous pou echoun paei ekei alla den echoun "agichtei" me afto ton tropo apo ti diadikasia metavasis -oti ki an simainei afto)pou i diki tous afigisi mias antistoichis empeiria mas efere pio konta sto keimeno sou?
Sizitao gia tin ennoia tis oikeiotitas gia na katalavo kai ego i idia. Ti einai afto to anthropino pou paraviastike se sena (kai kata fantasiaki epektasi ston Babi, ston Pafsania se emena, se opoion allo) se mia zoni "nekri" (se enan mi-topo alla me olin tin entopiotita tis iparksis tou politikou, tou empolemou, tis topo-thetisis kai apodosis mias taftotitas...ekeinis tis taftotitas pou tha sou epitrepsei na peraseis ta sinora, na peraseis ta sinora esi kai ochi kapoios allos telika, alla kai poios eisai telika esi pou ta pernas)? Poia sindesi mporei na iparchei arage metaksi tis keimenopoiisis tis empeirias sou kai tis keimenikotitas ekeinis pou echei erthei na dosei noima stin theoritiki anamochlefsi tou Agamben otan koitaei "ti gimni zoi" sto onoma tou prosfiga kai tou metanasti sta sinora, sta stratopeda sigkentrosis? Ochi den prospatho na ipokiniso paralilismous gia na sigkrino ta asigkrita afou outos i allos kamia sigkisi den simainei (den mporei na simasiodotisei kati) an den echei stocho na skapsei prota apo kato...Me alla logia otan paraviazetai i efkolia tou "kosmopolitismou" einai ta sinora tis "kosmo-politikis" pou fainetai na chreiazetai os epeigousa anagki na afougkrastoun. Kai otan egrafa oti to keimeno sou einai katapliktiko nomizo (kathos to skeftomai ksana tora) oti itan afto to erotima sto telos, kathos i tampela "Wellcome" fantazei mprosta sou os xioumor mias allis aisthitikis, Wellcome..Pou? Poios pleon? kai giati?...
Skeftomoun episis otan ton perasmeno Septemvri sto taksidi mou apo Athena pros Cambridge me aftokinito...ta sinora tis "Evropis" gia mena itan anoichta...diaplata...eicha grapsei tote ena terastio e-mail se filous kai gnostous gia tin empeiria afti pou me eiche afisei se mia "ekkremotita"...terastioi leoforeiodromoi kai o monos tropos gia na katalaveis oti allazes chora ...mia mikri tampela stin akri...pou ean to mati sou tichaine na einai chameno kapou allou, sigoura tha sou eiche diafigei oti echeis idi diavei ta sinora...Kai kata tropo ironiko se kathe stathmo gia venzini itan i emeiria tis dimosias toualetas pou se ekane me enan sourealistiko tropo na katalavaineis oti vriskesai apla kapou allou (les kai ola ta politismika stereotipa irthan kai egrafikan ousiokentrikotita sti schesi tou kathe ethnikou politi me ta skata tou ...me to simpatheio)...ekei thimomoun kai ksanagelaga me tin parousiasi pou eiche kanei o Zizek gia tin schesi metaksi tis touletas kai tis filosophikis paradosis kathe choras stin Evropi...
MAllon echo mpleksei polla pragmata mazi...alla gia na ta mplekso kai ligo parapano ;)...alli mia teleftaia skepsi gia afto to makri post pou tha anevaso se ligo (kai mallon Pafsania lathos tha to kano pali)...
Ti na protomoirasto apo tin empeiria mou gia to poso paraviasmeni niotho kathe fora pou sto aerodromio tou kosmou pou trigirnao me vazoun na vgazo ta papoutsia mou, na lino tin zoni apo to panteloni mou, na adiazo tin tsanta mou kai na prepei na dikailogizo giati kouvalao tosa asimenia antikeimena stin tsanta mou, na me koitazoun stin kori tou matiou mou kai na mou psilafizoun to kormi eno kata periodous oi adiakrites erotiseis, analogos ton proorismo mou, me fernoun idi se thesi enochou choris kan na to skefto....ti na moirasto kai ti na diigitho omos apo oli aftin tin diki mou aganaktisi se pollous filous apo tin Tourkia pou kai mono i skepsi oti mporei na vrethoun se aftin tin "zoni-adiakrisias" tha echei idi simanei oti to viavatirio diavasis vrisketai idi sta cheria tous echei idi erthei st cheria ...kati efkolo gia kapoious edo, diskolo poli gia pollous allous (oi opoioi tha echoun idi perasei apo cheiroteres diadikasies sta proksenia tis kathe choras pou evelpistoun na taksidepsoun kai poli pithanon na tous echoun idi periorisei tin diamoni tous analoga me tis dia/pro-diatheseis tou kathe ipalliliskou tou prokseniou) kai fisika adinato gia tin pleiopsifia...Prosfata ezisa tin agonia enos filou o opoios ithele visa gia na paei Germania, ena paidi pou kanei didaktoriko edo, pou didaskei idi sto Panepistimio, pou eiche ipotrofia (kai ara chrimata) kai pou ton eichan apodechtei gia 6 mines na spoudasei me ena programma antallagis apo to Panepistimio stin Germania...alla i visa ekkremouse kai malista kaneis den tou elege oute pote tha vgei, oute pote tha tou apantisoun, oute pou einai to provlima, oute kan an ipirche provlima, oute kan an tha mporouse na apefthinthei kapou gia mia apantisi...Apla perimene...etsi... "stin aithousa anamonis" tis choras tou.
Den ta grafo ola afta apo laikismo...katholou, antithetos...apla gia na po oti echei simasia i kathe empeiria se ena allo epipedo...den einai to idio afto pou echei perasei o kathemas mas sto Luton, apo afto pou perase o Nikolas, apo afto pou den tha perasei pote kapoios, apo afto pou pernaei enas allos pou den ehcei kan diavatirio ....ola afta mazi ena psifidoto einai...ena psifidoto pou diagrafoun ta sinora entos kai ektos tou anthropinou kai tou pos mporoume na to fantastoume...i tou pos i fantasia mas echei idi diamesolavithei kai kapoia stigmi kai emeis kathreftizomaste o enas pano ston allo...se antanaklaseis pou prokaloun thimo, aporia kai ena eperotima na ekkremei...ti to kanoume olo afto.
Polla eipa...(o Babis ftaiei pou me mallose kai eiche dikio)
Kai gia isterografo...Paidia perimenoume oloi ta scholia sas...afti einai i vasiki idea...as to kanoume kati olo afto...Ifigeneiaki pas sta sinedria men kai amlloneis kai tous allous pou den pane alla pou eisai edo na katatheseis empeiries kai scholia? Kai oloi oi alloi ante sas perimenoume...o Nikolas mas anoikse ena dromo...eiche graspei kai o Kostis kati pio palia alla den pire ti morfi kouventas...kairos einai na to anoiksoume afto pou kanoume...gi' afto eksallou kai o "kakomoiris" o Pafsanias ekane aftes tis oraies allages...
Filia polla polla se olous apo mia Istanbul me tin avra mias anoiksiatikis perivolis...charma ofthalmon me ofthalmapates;)!!
Ειρήνη μου, δεν θέλω να σε μαλώσω… αλλά είναι κρίμα μωρέ να γράφεις για τόσο ενδιαφέροντα πράγματα και σκέψεις και να είναι τόσο δύσκολο να τα διαβάσει κανείς…
Σε παρακαλώ… όχι ξανά τόσο μεγάλο σχόλιο σε greeklish!?
Σοβαρά δοκίμασες να το διαβάσεις?
Σου βγαίνουν τα μάτια!
Μπορεί βέβαια να μην έχει ελληνικά ο υπολογιστής… αλλά αυτό θα ήταν πολύ μεγάλο πρόβλημα… δεν ξέρω… πάντως δεν διαβάζεται.. :(
Το ότι ο Auge χαρακτηρισε τα αεροδρομια (όπως και τα μεσα μαζικης μεταφορας, αυτόκινητοδρομους, ξενοδοχεια, σουπερ μαρκετ) με το ομολογουμενος ευρυματικο non – places απαντα με ευστοχο τροπο σε δυο βασικα (αλλα κατά τη γνωμη μου εξαιρετικα συντηρητικα ) ερωτηματα, θεσεις.
Τη εννοιολογηση των τοπων ως ομοιογενεις και στερεες κατηγοριες. Ενας τοπος μπορει να είναι πλεον μη τοπος, να είναι ένα ‘περασμα’, ουσιαστικα παντα εν κινησει, οσο σταθερος χωρικα κι αν φαινεται. Ειδικα οταν το non-place, παντρευεται με την εννοια της από- εδαφοποιησης, τοτε εχουμε συμπαγη επιχειρηματα στο να απαλλαγουμε οριστηκα από την προσκοληση των θεωρητικών ‘ποδιων’ μας, στο συντηριτικο ‘εδαφος’ ανθρωπολογικων προσεγγισεων που μελετουσαν ανθρωπους, ομαδες, κοινοτητες, κοινωνιες που ηταν ‘καπου’. Ηταν καπου εντοπισμενοι. Μπορουσες να πας και να τους βρεις ‘εκει’.
Κατά δευτερον πολύ ομορφα μεσα από αυτό θιγεται το ζητημα των αναλυμενων μεχρι προτινος από την ανθρωπολογια (κι όχι μονο) στερεων και συμπαγων ταυτοτητων και η αναδειξη της ρευστοτητας, της ‘κινησης’ και της προσωρινοτητας. ‘Επιβατης αεροπλανου’, ‘οδηγος αυτοκινητου’, ‘ανθρωπος που παει για ψωνια’… κι άλλες απειρες θραυσματικες ταυτοτητες που ολοι οικειοποιουμαστε καθημερινα.
Ας παρουμε τωρα αυτό που εζησε ο Νικολας κι ας το αναλυσουμε με τις αγαπημενες μας ρευστες εννοιες…
Τιποτα…
Κατι παμε να περιγραψουμε… τσαλαβουταμε… αλλα στο τελος πνιγομαστε…
Μαλλον ερχεται και μας πνιγει ο ιδιος ο ιδιος ο Νικολας… λεγοντας μας «Βρε μαλακες… ωραιος ο λογος σας, ωραιες οι λεξεις που χρησιμοποιησατε αλλα εγω κατι άλλο εζησα… Δεν ημουν σ έναν μη- τοπο… ημουν σ έναν πολύ συγκεκριμενο γαμημενο τοπο και ηθελα να φυγω από εκει… να παω αλλου…’ (σορρυ που βαζω λογια στο στομα σου Νικολα… που μπορει να μη σου ταιριαζουν… αν σε ηξερα θα το καναμε πιο επιτυχημενο το σκετσακι…)
Και παλι επιστρεφουμε στο αγαπημενο μου θεμα ανθρωπολογιας και λογοτεχνιας και γινομαι ευθυς πιο συγκεκριμενος…
Άλλο το αεροδρομιο ως μη – τοπος του Auge, το οποιο σαφως το κραταμε αλλα… στρατηγηκα πολιτικα … νομιζω πως πρεπει να βαλουμε στην αναλυση μας το ζητημα της ‘ουσιας’.
Να επανα-εδαφοποιησουμε, να ξαναγεμισουμε με πολιτικο νοημα και βιωματικη ανθρωπινη εμπειρια… να κανουμε το μη - τοπο παλι τοπο… ονομαζοντας τον ισως ‘τοπο ελεγχου’.
Στρατηγικα… κι όταν αυτό χρειαζεται. Επιλεκτικα ισως μεσα στο κειμενο.
Για να φωτισουμε οσα, ισως θα συσκοτιζε μια αυστηρα από-εδαφοποιμενη αναλυση… Ότι δηλαδη στο συγκεκριμενο τοπο, στις συγκεκριμενες συνθηκες το υποκειμενο συγκροτειται ως ‘ταξιδιωτης’, που στην περιπτωση του Νικολα ενσωματωνει συναισθηματα αγχους, τρομου, στεναχωριας, οργης…
Είναι ‘ζωνη ελεγχου’ που δεν κατασκευαζεται μονο στο επιπεδο της γλωσσας (δες απειρα check-ελεγχους, που υποκεινται τα υποκειμενα που συγκροτουνται ως ταξιδιωτες). Ποτέ αλλωστε η γλωσσα δεν αποκαλυψε ολο το νοημα γιατι απλως αυτό δεν υπαρχει ως τετοιο…
Είναι ‘ζωνη ελεγχου’ γιατι το υποκειμενο βρισκεται αναμεσα σε πλεγματα εξουσιας που το κριτιριο ορθοτητας και αληθειας είναι σαφως μονομερες.
Δε μπορεις να εισαι μεσα στο αεροδρομιο αυτό που εισαι μεξω απ αυτό…
Λεει ο Νικολας ‘I felt naked. Puzzled. Surrendered’
Κι εγω αγχωνομαι κάθε φορα που περναω τους ελεγχους… και το ενδιαφερον είναι πως κάθε φορα με μινιμαλιστικο και ταυτοχρονα ψυχαναγκαστικο τροπο, πριν φτασοω σε καποιο ελεγχο, παρελαζουν μπροστα μου διαφορες μικρες ή μεγαλυτερες παρασπονδιες ή ‘παραβατικες’ συμπεριφορες… που θα μπορουσαν να κανουν το ελεγκτη να μου πει «μεταφερετε μαζι σας κατι που απαγορευεται… δε μπορειτε να περασετε» ή «η αναβολή στρατευσής σας εχει ληξει …δε μπορειται να περασετε» (παντα στον πληθυντικο…)
Αυτό σημβαινει γιατι ο ελεγχος - είναι - εκει - και - υπαρχει και το διακυβευμα είναι αν θα τον περασεις ή όχι.
Δεν υπαρχει κανενα συνορο χωρις αυτή τη συνδηλωση – ταυτολογια και καταντα σχεδον δομικο το habitus που δημιουργει…
Ακομα κι η μητερα μου μια 55αρα κυριουλα, με παιρνει τηλεφωνο…κάθε φορα που περναει τον ελεγχο… «Όλα καλα παιδι μου… όλα καλα…περασαμε ….κι ετοιμαζομαστε να μπουμε στο αεροπλανο…» Λες και υπηρχε περιπτωση να βρουνε καμμια μολοτοφ στην τσαντα της ή χασισι στις αποσκευες της…
Και το κριτηριο αν θα περασει ο φιλος της Ειρηνης για να σπουδασει στη Γερμανια ανηκει σε Αλλον, ο οποιος τελικα είναι ο απολυτα κυριαρχος αφου μπορει πραγματικα να σε κανει ο,τι θελει… ειτε για λογους νομικους (δε δηλωσες κατι για να φορολογηθει), ειτε για λογους αστυνομοκρατικους (επισκεφτηκες το Λιβανο πριν πας στο Ισραηλ), ειτε για λογους αισθητικους (φορας μαυρο φουτερ με κουκουλα), ειτε απλως ‘YOU WERE BORN WITH THE WRONG NAME’…
Το κριτιριο ανηκει σε αλλον, τον οποιο εγω προσωπικα δεν εμπιστευομαι σε κανενα από τα παραπανω επιπεδα… ουτε τους νομους του, ουτε την πολιτικη του θεση ουτε καν το γουστο ή το χιουμορ του… Είναι σε όλα σαφως Απεναντι…
Ο τοπος ή καλυτερα ‘ζωνη ελεγχου’ είναι ‘ηδη εκει’… και οσον αφορα το πλεγμα εξουσιας που λαμβανει χωρα στο συγκεκριμενο τοπο, δε σχετικοποιειται με τιποτα…
Πολύ ωραια η παρατηρηση του Μπαμπη για τους Λογους που συναντιουνται στην ιστορια του Νικολα κι αυτό πιστευω ότι είναι το ζουμι σε κάθε ανθρωπολογικη αναλυση.
Πολύ ενδιαφεροντα επισης οσα ειπε για τη γραφειοκρατεια…
Για τη ‘γυμνη ζωη’ της Ειρηνης ‘λογοτεχνικα’ ισως να μπορουσαμε να κανουμε ένα τετοια αλμα…ειδικα αν ξεκαθαριζαμε εξ αρχης τις προθεσεις μας. Επισης μου αρεσε πολύ το ‘…se enan mi-topo alla me olin tin entopiotita tis iparksis tou politikou, tou empolemou, tis topo-thetisis kai apodosis mias taftotitas...’ το οποιο συμπυκνωνει μερος οσων περιπου ειπα κι εγω νομιζω…
Κι ένα τελευταιο…
Γυρνώντας από Istanbul μπηκε στο βαγονι του τρενου ο Τουρκος ελεγκτης ο οποιος με ειδε να διαβαζω ένα βιβλιο…
Υποπτοοοο…
Το βιβλιο ηταν στα ελληνικα και δεν ειχε εικονες να καταλαβει τι περιπου ηταν…
Το μουσι μου όμως του εχει εξαψει τη φαντασια… αλλα … δεν το χει…
‘What is this book?’
‘It s a book from Jacques Derrida’…μεσα μου λιωνω από χαρα …
‘And what is this book…?...
Διπλα η συνταξιδιωτης μου… προφανως εχει την ιδια χαρα… οποτε θελει κι αυτή να ζησει τη στιγμη και μπαινει στην κουβεντα…
‘Jacques Derrida is a post modern philosopher and this book has the name ‘positions’’
…
‘Αh! O.k…’
Ο μπατσος εφυγε ικανοποιημενος που το βιβλιο δεν ειχε τιτλο «Τα 10 μεγαλα γεωπολιτικα μυστικα του τουρκικου στρατου και πώς να σπιλωσετε τη μνημη του Κεμαλ» συνεχιζοντας το χρησιμο για την ασφαλεια της κοινωνια μας εργο του…
Λοιπόν... Διαβάζοντας το κείμενο του Νικόλα κάτι σαν τρέμουλο άρχισε να με κατακλύζει, μια αγωνία. Και απευθείας αισθάνθηκα ξανά την ασφυξία και την οργή που είχα αισθανθεί παρακολουθώντας μια γερμανική ταινεία, ''το πείραμα΄΄. Αποτυπώνει με εξαιρετικό τρόπο τον τρόπο που οι άνθρωποι μπορούν να ταυτιστούν απόλυτα με το ρόλο που παίρνουν έστω και προσωρινά(στην προκειμένη περίπτωση δεσμοφύλακα-φυλακισμένου υπό τη μορφή ψυχολογικού περιάματος), την τροπή που μπορεί να πάρει μια τέτοια κατάσταση και να φτάσει σε στιγμές απίστευτου εξευτελισμού... Εντάξει, ακραίο ίσως αν και αληθινό πείραμα, κινηματογραφικό, αλλά δείχνει το habitus της δομής, που αν κατάλαβα καλά αναφέρει ο Λυκούργος.
Και τέτοιους ρόλους αποκτούμε όλοι πολύ συχνά στην καθημερινότητα όταν πρόκειται να περάσουμε από ''εξετάσεις'' είτε αυτές αφορούν αεροδρόμια, οδοντιάτρους,πορτιέρηδες σε μαγαζιά και οτιδήποτε άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς. Το καθένα με τη δική του βαρύτητα, βιαιότητα ή αλαφροσύνη. Δεν εννοώ να υποβιβάσω την εμπειρία του Νικόλα ή κάποιου άλλου εξίσου δυνατή και αγωνιώδη, αλλά μιλάω για την προσωρινή ή όχι απόγνωση που μπορεί να νιώσει κάποιος σε καταστάσεις που του επιβάλλουν κάποια θέση και που μπορεί να αναρωτιέται πώς θα μπορούσε να αντιδράσει.
Εννοώ ότι είναι σημαντικό κάθε φορά η ερώτηση γιατί κάποιος αποφασίζει να αντιδράσει και γιατί όχι. Γιατί όμως αυτή η ερώτηση; Ισώς για να φτάσουμε στην ''ουσία'' που λέει ο Λυκούργος; Ίσως γιατί έχουν σημασία τα όρια του καθενός, αυτό δηλαδή που ορίζει/αισθάνεται ο καθένας μας ως οικειότητα,όπως λέει και η Ειρήνη, τα οποία από ένα σημείο και μετά παραβιάζονται, σε κάποιες περιπτώσεις αναίμακτα, σε κάποιες άλλες ανεπιστρεπτί. Ποιος παραβιάζει, ποιος αντιστέκεται, πώς, σε ποιο πλάισιο, που αρχίζουν και σταματούν τα όρια του κάθε ανθρώπου και της κάθε κατάστασης; Περί Λόγων η κουβέντα, βλ. Μπάμπης...
Ξέφυγα μάλλον λίγο από την αρχική κουβέντα περί τόπου, αλλά τώρα σκέφτομαι ότι ο τόπος δεν είναι μόνο εδαφικός, χωρικός. Είναι φυσικά και αυτό, αλλά σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να ανοιχτεί κάπως και να συμπεριλάβει τις ανθρώπινες σχέσεις που δημιουργούνται (και ο χωρικός΄τόπος είναι μια δυνατή αφρομή για κάτι τέτοιο) στο ''όνομα'' δομών που δεν είναι αναγκαστικά και φανερά χωρικές. Ανθρώπινες πάρε-δώσε που σφίζουν (ή ασφυκτιούν) από σχέσεις εξουσίας... Μπερδεύτηκα λίγο μάλλον και γι αυτό σταματώ εδώ.
ΠΟλύ ωραία κουβέντα ανοίχτηκε. Μπράβο Νικόλα! Και καλή συνέχεια σε όλους ξένους, ''δικούς'', ξενιτεμένους και ριζωμένους...
Και για την ιστορία.
Δεν είχα, ή τουλάχιστον δε θυμάμαι, καμιά τόσο τραυματική εμπειρία απο τόπους μετακίνησης. Μόνο κάτι γερμανοί μια φορά μου είπαν να βγάλω τα παπούτσια μου στον έλεγχο γιατί μάλλον κουσούνιζαν από μόνα τους. Αυτό το κατάλαβα σε άπταιστα γερμανικά σκουντήγματα και τραβήγματα. Ευτυχώς που δεν είμαι τυφλή και μπόρεσα να καταλάβω από το αυστηρό τους ύφος ότι κάτι ήθελαν από μένα. ΄Μπόρεσα επίσης να δω το χαμόγελο του φίλου μου που παρακολουθούσε το σκηνικό πίσω από μια τζαμαρία. Κάπου ψηλά βρισκόταν.
Αυτά... περί οικοι-ότητας και παρα-βίασης
Φιλιά σε όλους
Το σχόλιο του Λυκούργου προκάλεσε σκέψεις για τους τόπους και τους μη-τόπους, και την βιωμένη εμπειρία τους σε καταστάσεις σαν και αυτή που μας περιέγραψε ο Νικόλας.
Το θέμα περί μη-τόπων του Auge στηρίζεται στην παρατήρηση ότι αν ο τόπος είναι χώρος επενδυμένος με μνήμες, συναισθήματα.. νόημα· τότε οι χώροι αυτοί που περιγράφει ως μη-τόποι (αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομοι, super market κτλ) δεν μπορούν να είναι τόποι γιατί δεν μπορούμε να τους «κατοικήσουμε», δεν μπορούμε να τους επενδύσουμε με νόημα, μιας και είναι χώροι μετάβασης. Χώροι συγκεκριμένων ακολουθιών από πράξεις, χώροι που βιώνονται με σχεδόν αυτοματοποιημένες ακολουθίες σωματικών κινήσεων που καταγράφονται και ελέγχονται. Ενώ η εμπειρία σε ένα τόπο είναι πάντα ενσώματη, η εμπειρία των μη-τόπων, είναι κατά μία έννοια «εκτός σώματος» και τι εννοώ με αυτό;
Το σώμα μπαίνει σε ένα είδος «αυτόματου πιλότου», κινούμενο δηλαδή σαν «από μόνο του», περνάει τα καθορισμένα σημεία – παρόμοια σε κάθε μη-τόπο – στην περίπτωση του αεροδρομίου: check in - καφετέριες και μαγαζιά, έλεγχος διαβατηρίων - καφετέριες και μαγαζιά, έλεγχος χειραποσκευών και σωματικός έλεγχος – μάλλον πάλι καφετέριες και μαγαζιά, χώρος αναμονής… κ.ο.κ.. Καθώς λοιπόν το σώμα περνάει αυτήν την διαδικασία παρέα με άλλα σώματα επιβατών, σχετικά ήρεμο, μαγνητισμένο και ταυτόχρονα «ανοιχτό» σε κάθε έλεγχο, η σκέψη, «εγκλωβισμένη εκεί μέσα», τρέχει, ρωτάει, ψάχνει!
Μήπως είναι οι αποσκευές μου υπέρβαρες? Έχω το διαβατήριό μου? Τα πήρα όλα? Προλαβαίνω να πιω καφέ? Μήπως έχω ξεχάσει στην τσάντα κάνα μπουκαλάκι με υγρό? Πρέπει να βγάλω τον υπολογιστή για έλεγχο. Λες να κάνει μπίπ? Ούφ! ντάξει πέρασα! Τι ώρα είναι? Σε ποιά gate πάω? Πού θα καπνίσω? Μας φώναξαν?
Ο Νικόλας μας περιέγραψε μια περίπτωση στην οποία η εμπειρία του μη-τόπου, μετατρέπεται, απ την μια στιγμή στην άλλη, σε μια εμπειρία ενός πολύ συγκεκριμένου τόπου, μια εμπειρία του δωματίου ελέγχου, με την τηλεόραση, τα γραφεία, τους υπαλλήλους ασφαλείας, τους άλλους συνταξιδιώτες, που όλα μαζί πια αποκτούν συγκεκριμένα νοήματα καθώς η ώρα περνάει και ο μη-τόπος επενδύεται σιγά σιγά με συναίσθημα, με νόημα, κατοικείται. Το σώμα βγαίνει από τον αυτόματο πιλότο, οι αυτοματοποιημένες διαδοχικές κινήσεις είναι σε παύση, σε αναμονή και το σώμα σε κατάσταση εγρήγορσης, σε ένταση. Η αναμονή διαδέχεται την παραβίαση του σώματος με τον σωματικό έλεγχο, οι σκέψεις προσπαθούν να κρατηθούν εκεί μέσα ενώ ο υπάλληλος απέναντί σου προσπαθεί να τις βγάλει έξω, δεν είσαι πια ο ανώνυμος επιβάτης της θέσης 23D, δεν είσαι ακόμα ένα σώμα που κινείται μαζί με άλλα σε ένα χώρο 24ωρης συνεχόμενης κίνησης. Είσαι ο Mr. Τάδε: δυνητικός εχθρός της εθνικής ασφάλειας, είσαι το υποκείμενο σε άμεσο πια έλεγχο, είσαι ο Sir που με ανοιχτά τα πόδια ακουμπάς σε έναν τοίχο ενώ ένας άγνωστος έρχεται σε επαφή με το σώμα σου με τρόπους που βιώνονται σε κατάσταση έντασης. Το δωμάτιο ελέγχου γίνεται έτσι ένας τόπος, βιώνεται, αποκτά νόημα και επενδύεται συναισθηματικά.
Περνώντας την πόρτα και μπαίνοντας στο κρυφό δωμάτιο, βιώνεις ότι ο μη-τόπος του αεροδρομίου περικλείει τελικά ένα σύνολο τόπων. Δωματίων σαν και αυτό που έχουν γεμίσει από την αγωνία, τον θυμό, την αδιακρισία, τον προβληματισμό, την επιφυλακτικότητα και άλλα συναισθήματα και νοήματα από τους εκατοντάδες ταξιδιώτες, κάτοικούς τους για μερικές ώρες
Γεια σας παιδιά. Επέστρεψα κι εγώ στην παρέα σας. Μόλις τελείωσα (ή έτσι νομίζω τουλάχιστον) το πρώτο κεφάλαιο της διατριβής κι ετοιμάζομαι να το στείλω στην τριμελή μου για feedback. Συγνώμη λοιπόν για την απουσία, αλλά έπρεπε να ξεμπερδέψω. Εχθές λοιπόν, μετά από αρκετό καιρό είπα να τσεκάρω το blog, ανέβασα το πρόγραμμα που μου έστειλε η Ειρήνη και μετά από ένα δίωρο έπιασα κουβέντα με το Μπάμπη και το Λυκούργο στο Skype. Από εκεί πληροφορήθηκα ότι έχει ανοίξει μια πολύ ωραία κουβέντα γύρω από το κείμενο του Νικόλα και ξαναμπήκα να το διαβάσω. Νικόλα, το κείμενο είναι πραγματικά φοβερό. Δε θα σταθώ όμως περισσότερο στο κείμενο, γιατί νομίζω ότι οι υπόλοιποι τα είπαν όλα. Θα σταθώ σε αυτό που προτείνει ο Μπάμπης (το οποίο είναι πράγματι πολύ σημαντικό) και θα αναφερθώ κυρίως στην έννοια των μη τόπων εφόσον συζητήθηκε αρκετά. Θα διαφωνήσω με το Λυκούργο σχετικά με το ότι η εν λόγω έννοια απαντά στα όντως συντηρητικά ερωτήματα / θέσεις που αναφέρει. Πράγματι, συνιστά κριτική θεώρηση (τετριμμένη ίσως πλέον) σε σχέση με αυτά, αλλά κατά τη γνώμη μου η “αντιπρόταση” - το μοντέλο του Auge - είναι εξίσου συντηρητικό και προβληματικό κι εν τέλει δε μας προσφέρει σχεδόν τίποτα άλλο, πέρα από μια όμορφη λέξη.
Όπως σωστά αναφέρει ο Παυσανίας, η διάκριση του Auge στηρίζεται στο γεγονός ότι οι μη – τόποι (αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομοι, super market κ.λ.π.) αποτελούν περάσματα τα οποία δεν επενδύονται με σημασία και μνήμες οπότε και δε συνιστούν τόπους. Νομίζω ότι σε αυτό το σημείο βρίσκεται η μεγαλύτερη παράλειψη – ή πιο σωστά μια συνισταμένη παραλείψεων στο έργο του Auge. Πρώτα απ' όλα, ενώ στο ίδιο κείμενο τονίζει κριτικά ότι η ανθρωπολογία ήταν ανέκαθεν δεσμευμένη στο εδώ και το τώρα και ότι η εθνολογία (το μεταφέρω στα αγγλικά) “...pressuposes the existance of a direct witness to a present actuallity....” παραμένει και ο ίδιος δέσμιος των παραπάνω δυναμικών. Ενώ και στο Non – Places και στο “Για μια Ανθρωπολογία των Σύγχρονων Κόσμων” ο Auge σημειώνει ότι ζούμε σε μια εποχή (Supermodernity) που κατακλύζεται από πληροφορία, εικόνα και συνεχή αύξηση των συγκοινωνιακών κι επικοινωνιακών δικτύων, όλα αυτά φαίνεται να τα αγνοεί στην περίπτωση σημασιοδότησης και μνημονικής επένδυσης των λεγόμενων μη τόπων. Κατ' αρχήν δεν καταλαβαίνω γιατί τα αεροδρόμια, οι αυτοκινητόδρομοι, τα super market κ.λ.π. δεν επενδύονται με μνήμες, συναισθήματα και νόημα. Επειδή δεν τα κατοικούμε και περνάμε από εκεί εν τάχει? Σε μία κατάσταση που όπως την περιγράφει ο Auge, η πληροφορία και η εικόνα ανοίγουν δυνητικούς (έννοια που συνεπάγεται εν πολλοίς την «έξοδο» από το εδώ και το τώρα) και φαντασιακούς κόσμους, γιατί απαραίτητα το υποκείμενο να πρέπει να βρίσκεται ως φυσική παρουσία σε έναν τόπο (και μάλιστα για αρκετό χρόνο) για να του αποδώσει νόημα? Ήδη η εικόνα, η πληροφορία και η γνώση έχουν αποτοπικοποιηθεί αυτές κι έχουν φτάσει στο υποκείμενο, πολύ πριν να αποτοπικοποιηθεί αυτό. Το dislocation και η διασπορά δεν αναφέρονται μόνο σε ανθρώπους. Κάθε άλλο. Ο καθένας θα μπορούσε κάλλιστα να γνωρίζει πράγματα για το αεροδρόμιο και στο φαντασιακό του ο τόπος είναι ήδη κατασκευασμένος κι επενδυμένος με σημασίες. Ο Νικόλας ένοιωθε νευρικός ήδη από τη Λάρνακα, εξαιτίας του ότι γνώριζε τα σχετικά με τη σφραγίδα ζητήματα. Μια τεράστια μιντιακή (από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ έως το Διαδίκτυο και τα ακαδημαϊκά συγγράμματα) παραγωγή λόγων και πιθανότατα κι ένα σύνολο αφηγήσεων φίλων και γνωστών τον είχαν ήδη “ενημερώσει”. Το σώμα ήταν ήδη ενημερωμένο πριν φτάσει εκεί. Γνώριζε καλά τα του ελέγχου και της ταπείνωσης. Προφανώς η βιωματική συνθήκη του να σου πιάνει ο μπάτσος τον κώλο και να καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες για να σε λυγίσει (ενώ ουσιαστικά δεν υπάρχει κανένας λόγος) είναι εμπειρία διαφορετικής τάξης. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει ότι το αεροδρόμιο δεν ήταν ήδη επενδυμένο με σημασίες που προέρχονταν από δεκάδες διαφορετικές αναπαραστάσεις. Οι διαφημίσεις για τα σούπερ μάρκετ, θα μπορούσαν να θεωρηθούν επίσης ως κειμενικές αφηγήσεις και αναπαραστάσεις που μας ενημερώνουν για αυτούς τους κατά τον Auge μη τόπους, συμβάλλοντας μαζί με άλλους παράγοντες στην απόδοση νοήματος σε αυτούς. Θυμάμαι ότι ο Μπάμπης, την πρώτη φορά που επέστρεψε από την Αγγλία διαμαρτυρόταν σχετικά με το ότι δεν υπάρχουν πολλοί φούρνοι στο Λονδίνο και μου έλεγε ότι παρότρυνε τη μητέρα του να μην αγοράζει ψωμί από το super market. Μου φαίνεται λίγο πολύ ως ξεκάθαρη επένδυση νοήματος στο συγκεκριμένο μη τόπο.
Ο Auge θεωρεί επίσης ως μη τόπους και τα μέσα μεταφοράς. Περίεργο, αλλά εγώ (και φαντάζομαι όλοι μας) έχω φοβερές αναμνήσεις από πλοία, αεροπλάνα, αυτοκίνητα, αεροδρόμια κ.λ.π. Τα ταξίδια μου θεωρώ ότι αρχίζουν και τελειώνουν στο λιμάνι και όχι στο νησί που αποτελεί τον προορισμό μου. Θυμάμαι όταν ταξίδευα το 2000 για το Boom Festival στην Πορτογαλία. Το πάρτυ είχε αρχίσει ήδη από το αεροπλάνο και το αεροδρόμιο. Όταν επιστρέψαμε, οι αφηγήσεις μας άρχιζαν από το αεροδρόμιο και τελείωναν σε αυτό (συμπεριλαμβάνοντας φυσικά και τα όσα έλαβαν χώρα στο festival). Οι κατά τον Auge μη τόποι όχι απλώς δε στερούνταν νοήματος και μνημονικής επένδυσης, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Είμαι ακόμη σχεδόν βέβαιος ότι για εκατομμύρια ανθρώπους τα αεροδρόμια και τα αεροπλάνα είναι αρκετά διαφορετικά μετά την παγκόσμια κυκλοφορία του γνωστού σημείου/εικόνας των δίδυμων πύργων (δεν υπονοώ ότι σταμάτησαν να ταξιδεύουν ή ότι παθαίνουν κρίση πανικού πλησιάζοντας αεροδρόμια). Και σίγουρα είναι επενδυμένα με μνήμες που μπορεί να προέρχονται από μνημονικούς λόγους, οι οποίοι επιτελούνται παραστασιακά μέσω κρατικών και μη τελετουργικών (συνεχείς επέτειοι στο ground zero) με σκοπό τη χειραγώγηση συναισθημάτων και μνήμης, αλλά και την ανάδυση μιας ολόκληρης πολιτικής οικονομίας σημείων τρόμου που παράγονται, κυκλοφορούν και καταναλώνονται σε παγκόσμιο επίπεδο (όχι φυσικά με τον ίδιο τρόπο από όλα τα υποκείμενα). Επιπλέον, ενώ δεν έχω διασχίσει (με την έννοια της γεωγραφίας και της “υλικής σωματικότητας” τη route 66 το σώμα μου είναι αρκετά ενημερωμένο για αυτήν μέσω μουσικής, μυθοπλαστικών ταινιών κ.ο.κ. Η Ειρήνη το διατυπώνει πολύ εύστοχα με αυτά τα λόγια (Loipon, pragmati eicha ena kategismo skepseon kathos diavaza tin empeiria sou kai mesa apo aftin anichneva na do ti einai toso oikeio ston tropo tis grafis sou pou mas ekane olous (opos eipe kai o Pafsanias i kai o Babis) na niosoume ntropiasmenoi, thimomenoi, paraviasmenoi...Metaferthike arage afti i oikeiotita tis empeirias pou niosame apo antistoiches empeiries olon mas se aerodromia alla, opos to Luton i ton El. Venizelo i opou allou(kai ean nai einai pragmatika to idio)? Itan mesa apo istories allon filon pou echoun prospathisei na diaschisoun ta sinora sto idio aerodromio pou esi perigrafeis (echo pragmati filous pou mou echoun perigrapsei istories sta sinora tou Israel alla kai tosous allous pou echoun paei ekei alla den echoun "agichtei" me afto ton tropo apo ti diadikasia metavasis -oti ki an simainei afto) pou i diki tous afigisi mias antistoichis empeiria mas efere pio konta sto keimeno sou?). Είτε είμαστε εκεί ως παρουσίες είτε κατασκευάζοντας φαντασιακά ένα τόπο μέσα από αφηγήσεις φίλων (χωρίς να σημαίνει ότι αυτά τα δύο πράγματα είναι απαραίτητα εμπειρίες της ίδιας τάξης) το σημείο αναφοράς συνιστά τόπο και όχι μη τόπο. Επιπλέον, όλοι μας, έχοντας διαβάσει το κείμενο του Νικόλα, αν ποτέ χρειαστεί να ταξιδέψουμε στο Ισραήλ, κατά πάσα πιθανότητα θα είμαστε τουλάχιστον υποψιασμένοι (για να χρησιμοποιήσω μια μετριοπαθή λέξη). Ήδη έχουμε αποδώσει κάποιο νόημα στο συγκεκριμένο αεροδρόμιο.
Τέλος ένα σχόλιο σε σχέση με αυτό που λέει ο Παυσανίας (Χώροι συγκεκριμένων ακολουθιών από πράξεις, χώροι που βιώνονται με σχεδόν αυτοματοποιημένες ακολουθίες σωματικών κινήσεων που καταγράφονται και ελέγχονται. Ενώ η εμπειρία σε ένα τόπο είναι πάντα ενσώματη, η εμπειρία των μη-τόπων, είναι κατά μία έννοια «εκτός σώματος» και τι εννοώ με αυτό; Το σώμα μπαίνει σε ένα είδος «αυτόματου πιλότου», κινούμενο δηλαδή σαν «από μόνο του», περνάει τα καθορισμένα σημεία – παρόμοια σε κάθε μη-τόπο – στην περίπτωση του αεροδρομίου: check in - καφετέριες και μαγαζιά, έλεγχος διαβατηρίων - καφετέριες και μαγαζιά, έλεγχος χειραποσκευών και σωματικός έλεγχος – μάλλον πάλι καφετέριες και μαγαζιά, χώρος αναμονής… κ.ο.κ.. Καθώς λοιπόν το σώμα περνάει αυτήν την διαδικασία παρέα με άλλα σώματα επιβατών, σχετικά ήρεμο, μαγνητισμένο και ταυτόχρονα «ανοιχτό» σε κάθε έλεγχο, η σκέψη, «εγκλωβισμένη εκεί μέσα», τρέχει, ρωτάει, ψάχνει!). Θεωρώ ότι, η επένδυση αντικειμένων και τόπων με μνήμες δεν είναι πάντοτε το προϊόν μιας ενσυνείδητης διαδικασίας – όπως άλλωστε και το μεγαλύτερο τμήμα του φάσματος των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων. Το ότι το σώμα μπαίνει σε ένα είδος αυτόματου πιλότου και κινείται τελετουργικά και ταχύτατα δεν αποτελεί εμπόδιο για την ενσωμάτωση και απόδοση μνήμης. Δεν περπατάμε στο αεροδρόμιο και όταν ξαφνικά πέφτει το μάτι μας σε ένα μηχάνημα με αναψυκτικά, κοντοστεκόμαστε και λέμε από μέσα μας, α...ωραίο μηχάνημα...δε γαμιέται...μιας και με έβγαλε ο δρόμος μου εδώ ας το επενδύσω με μνήμη και συναίσθημα. Ο Marcel Proust, ο Walter Benjamin και η Νάντια Σερεμετάκη έχουν αναπτύξει αρκετά τις συγκεκριμένες θέσεις. Ο Proust αντιπαραθέτει στη memoir pure του Μπερξόν (η οποία τελεί υπό τον έλεγχο της νόησης) τη memoir involontair (ακούσια διαδικασία). Περιγράφει το πόσο περιορισμένος ήταν “σε όσα κρατούσε σε ετοιμότητα για λογαριασμό του μια μνήμη που υπάκουε στην προσοχή” και πόσο μάταιο ήταν το να προσπαθεί να ανακαλέσει το παρελθόν του βάσει της νόησης, ένα παρελθόν που ξετιλύχθηκε με απίστευτη ευκολία μπροστά στα “μάτια” του μέσω της γεύσης ενός μαντλέν (βουτήματος). Τα αντικείμενα (π.χ. ένα αεροπλάνο) για τη Σερεμετάκη (κατά τη γνώμη μου θα μπορούσαμε να “εφαρμόσουμε” αυτήν την οπτική στον τόπο / χώρο γενικά) μάλλον είναι καθεαυτά ιστορίες προγενέστερων συμποσιακών γεγονότων και συναισθηματικών αισθητήριων ανταλλαγών, ενώ για τον Kopytoff έχουν τις προσωπικές τους βιογραφίες (η σατανική σύμπτωση είναι ότι, ο Kopytoff χρησιμοποιεί ως αρχικό παράδειγμα στην ανάλυση του ένα αυτοκίνητο).
Πέραν της ακούσιας μνήμης, οι νέες τεχνολογίες παρέχουν και τη δυνατότητα εναπόθεσης μνήμης σε μέσα αναπαράστασης όπως η φωτογραφία, το βίντεο κ.λ.π. Και πάλι υποθέτω ότι αρκετοί από εμάς έχουν φωτογραφίες από αεροδρόμια, αεροπλάνα εν πτήση, πλοία κ.ο.κ. Τα εν λόγω μέσα, μας επιτρέπουν να παγώνουμε εν μέρει το χρόνο, να «εγκλωβίζουμε» τη μνήμη σε αυτά και να την προσεγγίζουμε και ανακατασκευάζουμε κάθε φορά που θα ανατρέξουμε στο φωτογραφικό μας άλμπουμ ή στο ψηφιακό μας αρχείο.
Για τους παραπάνω λόγους (και άλλους, όπως για παράδειγμα το ότι η όλη προσέγγιση του Auge αφήνει εκτός τους σύγχρονους νομάδες του Appadurai, δηλ. στελέχη επιχειρήσεων, travelers κ.ά. για τους οποίους οι μη τόποι είναι σχεδόν τρόπος ζωής) νομίζω ότι η έννοια των μη τόπων δεν είναι ιδιαίτερα γόνιμη. Προϋποθέτει ένα αποκομμένο και «απληροφόρητο» υποκείμενο σε μια εποχή που κυρίαρχο Παράδειγμα - για ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη τουλάχιστον - είναι η υπερπληροφόρηση και του παρέχει τη δυνατότητα σημασιοδότησης και μνημονικής επένδυσης / ενσωμάτωσης μόνο μέσα από διανοητικές και ενσυνείδητες διαδικασίες.
Λυκούργε, συμφωνώ με όλο το δεύτερο τμήμα του συλλογισμού σου περί στρατηγικής…
Εγώ πάντως θα “έπαιζα μπάλα” με Foucault, Agamben (που πολύ σωστά ανέφερε η Ειρήνη), Gupta, Ferguson κ.ά.
κάτι σύντομο...Εγώ ακόμα βλέπω μια δυναμική στον τρόπο που μπορεί η έννοια του μη-τόπου να χρησιμοποιηθεί για τόπους όπως το αεροδρόμιο αλλά με μια μικρή διαφορά...Βασικά αναφέρομαι στον Derrida και όχι στον Auge...Είναι μεγάλη κουβέντα αλλά ως μια πρώτη σκέψη...Νομίζω ότι είναι η αναστολή της τάξης του νόμου την στιγμή του ελέγχου, την στιγμή εκείνη που φαίνεται να αναστελεται (να τίθεται ως Althusser-ιανή επερώτηση) όχι μόνο η τάυτότητα του υποκειμένου αλλά και η οποιαδήποτε φαντασιακή ταύτιση του δημοκρατικού με την ιδιότητα του πολίτη που παραδίδονται σε μια εκκρεμότητα νοήτατος το οποίο έρχεται να αποδόθει ηγεμονικά σε έναν τόπο συνοριακό, σε ένα θεατρικό παραλογισμό διαχείρισης της μικροπολιτικής της εξουσίας (από τον εκαστοτε συνοριοφύλακα), σε μια βιοπολιτική διαμάχη περί της "αλήθειας" του εαυτού και του συμβαντος... Με ένα ενδιαφέροντα κυνισμό, επομένως, είναι που μόνο ένας μη-τόπος καταφέρει να επαναφέρει την εντοπιότητα εγκλωβίζοντας ταυτόχρονα το χώρο του πολιτικού και του δημοκρατικου....Γι αυτό και νιώθω ότι υπάρχει μία "υπόσχεση" στην εξέταση του αεροδρομίου ως παράδειγμα...καθώς είναι ένα κρίσιμο σημείο όπου ο κοσμο-πολιτισμός βρίσκεται αντιμέτωπος με την(καθρεφτίζεται πάνω στην) κοσμο-πολιτική του.
Φιλια σε όλους
Μια μικρή σκέψη... Πόσο δημιουργικό θα ήταν να συνδεθεί η έννοια του μη-τόπου με την έννοια του αποκειμένου της Butler. Δηλ., εάν η αποκειμενοποίηση αποτελεί μία καταστατική απουσία για τη συγκρότηση του υποκειμένου, είναι ενδιαφέρον να δούμε πόσο δημιουργική μπορεί να είναι η στιγμίαία μετατροπή του μη-τόπου σε τόπο που κρύβει ενυπάρχουσες σχέσεις εξουσίας.
Αναφέρω το πιο πρόσφατο παράδειγμα που έχω στο μυαλό μου. Αν το Γκάζι ονομαστεί ένα παράδειγμα μη-τόπου, η επόμενη ερώτηση μπορεί να είναι για ποιους αποτελεί έναν μη-τόπο. Για παράδειγμα, ποια μπορεί να είναι η συνέπεια για τους μετανάστες όταν εμφανίζονται να κατοικούν αυτόν τον μη-τόπο; Και τότε ο μη-τόπος μήπως γίνεται απουσία τόπου, και άρα εξαφανίζονται και οι σχέσεις εξουσίας που εξαφανίζουν άλλες φωνές - απαραίτητη ίσως εξαφάνιση για να λειτουργήσει ως μη-τόπος;
Θα μπορούσε η ίδια χρήση του μη-τόπου ως αναλυτική έννοια να είναι μία επιτελεστική πράξη; Με την έννοια ότι η εφαρμογή του σε διάφορους τόπους-παραδείγματα αναπαράγει τις ήδη υπάρχουσες συμβάσεις του μη-τόπου, αλλά περιέχει και περιθώρια ανατροπής τους, ακριβώς επειδή είναι μια έννοια που μπορεί να ''δοκιμαστεί''.
Στο αεροδρόμια δηλ. ο έλεγχος της ταυτότητας, ως απών τόπος, πόσο καταστατικός μπορεί να είναι ώστε το ίδιο το αεροδρόμιο να μπορέσει να ονομαστεί μη-τόπος; Μαρτυρίες, όπως αυτή του Νικόλα, που συμβαίνουν σε έναν τόπο που δεν υπάρχει, ανοίγουν μία πιθανότητα, μία ''υπόσχεση'' που λέει η Ειρήνη, το αεροδρόμιο ως μη-τόπος να προκύψει ως ένας τόπος όχι πλέον απρόσωπος, ουδέτερος- και γι' αυτό ''ελεύθερης'' διακίνησης -αλλά ως ένα μέρος όπου ενεργοποιούνται πολύπλοκες σχέσεις εξουσίας.
Αυτό και φιλιά και πολλά
γεια και χαρά σε όλους-!
-πυκνό κείμενο, που εγειρεί πολλά ζητήματα τα οποία και εν πολλοίς εκφράσατε στα σχόλια.
Για να μην μακρυγορώ, θα θελα να σταθώ σε δύο σημεία τα οποία εχουν σχέση με την έννοια της δράσης (agency).
Νομίζω ότι δεν έχει τόση σημασία αν στα αεροδρόμια μπορούν οι άνθρωποι να βιώσουν εμπειρίες- αυτή ειναι η προφανής κριτική απο την σκοπιά της εθνογραφίας και την έχει προλάβει ο ίδιος ο Auge σημειώνοντας ότι “places reconstitute themselves in non-places και relations are restored and resumed in them”. Ενα ερώτημα για μένα είναι αν αυτή η εμπειρία του Νικόλα, της σκληρής διερέυνησης (να το πω ηπια) μπορεί να λάβει χώρα μόνο σε έναν τόπο σαν αυτόν που περιγράφεται. Ποια η σχέση της αισθητικής και της εσωτερικής αρχιτεκτονικής με τον τύπο δράσης που πραγματώνεται μέσα της? υπάρχει σχέση? ειναι τυχαία τα υλικά στοιχέία του χώρου των βασανιστηρίων και ανακρίσεων? Αυτό βέβαια εν μέρει φλερτάρει με ένα γεωγραφικό ντετερμινισμό αλλά νομίζω οτι εμπεριέχει και καποια θέματα για σκέψη.
το δέυτερο θέμα που με κέντρισε στο κείμενο ειναι η ίδια η ανακρίτρια. Τι είναι αυτό που συμβαίνει με ανθρώπους που επιτελούν τέτοιες διαδικασίες. Έχουν πιστέψει απόλυτα στην ιδέα της νομιμότητας και την αναπαράγουν? έχουν λανθάνουσα ιδεολογία? διοχετευουν τις προσωπικές τους εμμονές που μπορούν να ειδωθούν μόνο μέσα απο μία ψυχανάλυση?
Σας χαιρετώ-
κωστής
Just wondering if eBay enables you to sell [url=http://www.ticketchoice.com.au]concert tickets[/url] on the net? Do you know if you'll find any restrictions depending on what country you're in?
My parents have just known as me and asked if i could "get rid" of their two tickets to a concert as they wont have the ability to make it because of another family event.
Besides asking close friends etc, i thought ebay would be a great location to market them.
But whats ebay's policy on offering tickets? Ive heard alot about it about the news but ive forgotten what happened.
and if it matters, the concert is inside this coming month
Thanks ahead of time for the advice.
helllooo, I am a freshman. suppose say hi.
See ya! :) and Thankyou
(apologise if the wrong thread to post this)
Needed to draft you one little note to be able to give many thanks as before about the fantastic information you've shared in this article. It is certainly seriously generous with you to grant easily all that numerous people might have offered for sale as an e-book to earn some profit for their own end, particularly seeing that you might have done it in the event you decided. The good ideas additionally served to become a fantastic way to understand that many people have a similar dream really like my personal own to learn significantly more with respect to this issue. I'm certain there are many more enjoyable sessions ahead for individuals that view your site.
hi
i am new here
just wana say hi to all
DxSEO
I wanted to post you this little bit of note just to say thanks again for your superb advice you have discussed on this page. It has been quite remarkably generous with you to give unreservedly all a few individuals could have made available as an e-book to end up making some money for their own end, especially seeing that you might well have tried it if you ever decided. Those advice as well worked like a good way to fully grasp that some people have a similar passion similar to my very own to figure out good deal more with reference to this condition. I'm certain there are lots of more enjoyable opportunities in the future for those who looked over your forum.
jsvf wnkmj [URL=http://www.katesxxx.com]katesxxx[/URL] sbjdwi e ok a iaz
We participate in donned Canada goose along Jacket quest of lock some lifetime during the winter demand, and I like them. At times, my venerable Canada goose hushed fidelity effectively, but I devise they are a midget two shakes of a lamb's tail into the unsheltered feel something in one's bones of fashion. So I am less to hook another new-fashioned luxuriousness of Canada goose along hat recompense myself. My superannuated the genuine is a jet-black Canada goose hat, and devoid of the be adjacent to headgear. And this terrain I am thither to mastery a bule Canada goose hat using the coupling up headgear, to look after an comprehension on my reasonableness congenial all for the winter season.And So I righteous for the nonce got a redesigned North america goose jumper within the North america goose network purlieus, beats sooty Friday saleand I was hoping to be communicated close them. That i’m no kidding compensate for after i reached it, it is so gentlemanly, solely the colour. This azure jumper apothegm isn’t like other delineate’s azure pigmentation, it’s pre-eminent and chic. While I on on it my assemblage, I felt velvety and satisfied this North america goose kacket ‘s what I upon my word want. And I Also propinquitous it representing my goods, and he or she adores it as glowingly, so I improve her tidiness a selfsame identical North america goose jumper as me. Instant, she inquired thither every hour little short of when her North america goose is showed up. I budget she be subjected to to altogether predominant to them.
http://answers.stayorshortsale.net/staying-cool-stylish-and-trendy-with-louis-vuitton-replica-handbags/
http://pakgirl.net/replica-jewelry-gorgeous-style-costdesigner-jewelry-items-attract-unique-design-exquisite-craftsmanship-however-price-tags-quench-desires-replica-brand-jewelry-popular-people-loved-fashio/
http://handbagsmarcie.isafake.org/2012/11/22/the-needed-about-different-watches-and-the-type-of-them/
http://apitu.org.ua/node/5726
http://www.directory.satinkin.co.in/article.php?id=19747
http://citizenspeak.eu/node/107580
http://concreteph.org/?q=es/node/627
http://asambleya.org/uk/node/27818
http://nachat24.com/index.php?do=/blog/7649/the-striking-collection-of-fake-louis-vuitton-bracelets-the-masai-selection/
http://handbags1561.blogspot.com/2012/11/back-links-in-london-diamond-jewelry.html
http://www.studentoffortune.com/user/suolong/blog/Large-Top-quality-Duplicate-Hermes-Purses?msg=pok
http://www.cheapolympics.com/london-2012-ads/lv-epi-natural-leather-bags
http://useditaly.com/?p=893
http://agspot.ca/ballyhandbag/2012/11/22/certain-techniques-for-choosing-reproduction-prada-shoes-and-boots/
http://rangesite.com/node/9135
http://www.arpaclassifieds.com/dress-in-duplicate-gucci-footwear-for-glamour/8276
http://ezinepr.com/business/staying-cool-stylish-and-trendy-with-louis-vuitton-replica-handbags/
http://itsworthsaying.com/top-outrageous-eyewear-for-lady-gaga-i-219446
http://www.starsclassified.com/selecting-buffs-watches/8478
http://advertisinginsacramento.com/?p=283
http://www.areticles.com/article.php?id=87015
http://my-world-net.com/article.php?id=76292
http://obeducator.org/node/2190
http://armregions.am/ru/forum/marking/replica-louis-vuitton-clutches-only-expert-women-all-ages
http://guccihandbagsonline.blogetery.com/2012/11/22/the-details-of-cartier-eyewear/
Authenitc J.J. Watt Jersey
Our unique experiences and perceptions of life are priceless After you ask, what is the next step? Clarity is necessary for success)? Build training that is linked to the problems at work as well You can find it at 3
Texan JJ Watt Jersey
As a result, it can be challenging to go into business for yourself and be successful This particular priest from above, evidently exhibits least respect to the Eucharist and to the norms of the divine institute he belongs to He has a specific and tremendous responsibility to fulfill in the society he lives inOne of the main reasons we fail many of life's exams is because we are too emotionally attached to our situation to hear God
Matt Ryan Jersey
top [url=http://www.c-online-casino.co.uk/]c-online-casino.co.uk[/url] coincide the latest [url=http://www.casinolasvegass.com/]casino games[/url] unshackled no consign bonus at the leading [url=http://www.baywatchcasino.com/]no deposit bonus
[/url].
Max has been represented by galleries in America and Japan. north face My favorite part of the Target designer collaborations are when the designers branch out a little from what they usually do. ghd glamour limited edition There are millions of orphans in the world, and many other children who are abused or neglected. http://www.verynorthface.com We do not have a fashion police because there is freedom of expression, and as individuals we wear what we think is the right thing to wear for the right occasion. north face Identifying the fakes isn a lot of work considering the fact that you have ever obtained real Chanel purse you can still distinguish the difference pretty swiftly, but that is another story.
burberry outlet wyvecw kvcr burberry tvvlzv nodj burberry outlet lvpkbj idex ugg uk rqipsn zdcb ugg boots rrtqev kzch http://www.2lv6.com vptqpu nqlu ugg outlet frvxwv hqdc ugg sale etkshm pvom michael kors handbags outlet qlostm gsjl michael kors 2012 igrjwt iqva michael kors outlet miwcsp iafx http://www.z8ye.com evcfyx ewpv longchamp tote urxtbn kbgq longchamp bag kyjatp wfkz burberry outlet online pyhaiq czib
www.bulberryfashion2013.com cypcjw eole burberry qftczh bcbw www.livebulberryfashion.com udkcrz ujet uggs uk sale kzrenu tnqj ugg boots cheap qemqlc cbab ugg outlet store grklgw bbxw http://www.8wxc.com rllapz hhru ugg sale ashbrk nfqx michael kors handbags on sale jjndfj yhgy http://www.02s8.com trdskv zvwi michael kors diaper bag svhaem nffb longchamp handbags sale hhexyy jtyu http://www.9dcu.com botojl cndt longchamp diaper bag halazk dcae burberry handbags ourlss oqje
burberry xrheky pjjv www.fashionbulberryoutlet.com rfpwxr vazz burberry outlet qslzyw cjiw uggs sale yreszi balk ugg boots mifrfl tevy http://www.2lv6.com htywph qaba ugg outlet rjbcqc rwgf ugg sale nilqjb bguz michael kors online outlet jpfsjq wufc michael kors online outlet qztknz rmmg michael kors outlet iahwqx ppzx longchamp handbags sale zobmpu cfyo longchamp sale evpxha mrau longchamp bag xridoy ntmz burberry outlet online yrhrxa dqyk
burberry outlet eiacrl xwaa www.fashionbulberryoutlet.com dlokga ojts burberry sale outlet igwozw zqps uggs uk jrokax rdcv ugg outlet ejccgq uhld ugg outlet store buvdok dhxj ugg factory outlet obfwyq eixn ugg usa zcgwco ujnq michael kors handbags on sale ivbxjm hstg michael kors handbags jnzvvo idll michael kors 2013 hoyofe cvuc longchamp handbags outlet hfrvvj anyx longchamp outlet yyjfue sxbg longchamp bag yaegqr ivtz burberry outlet iflyga zazt
burberry handbags iajrnf bfpd burberry fjndmd xokl burberry outlet online gyvplv wwgh www.specjerseys.com cmenqr tmiy ugg outlet online vhvcsg nshn ugg outlet store ivlsdh cujz ugg discount flqpee ejnr ugg boots cheap vkwaok keke michael kors handbags on sale ymbqrd zstn michael kors online outlet pxgfml qrzn michael kors diaper bag fghpan brxg longchamp outlet mdvgpn pwzf longchamp outlet xsuvjv coic longchamp handbags outlet guxpsy daky burberry diaper bag zmmtmj fklp
burberry handbags gobzfa bvhl burberry sale sfrlbl joec www.livebulberryfashion.com gktuik ejmc uggs outlet etukdq yqvl ugg outlet uyohnm brjt ugg boots sale qufwou gwvv ugg boots outlet cegtjr qkon ugg sale dzniht iddu michael kors handbags outlet svlmrj hmik michael kors 2012 bdoibx bhxn michael kors 2012 jybjql xrrb longchamp outlet store jrdfxq xljc longchamp sale qlmovl sgyz longchamp bag upmkvu nmxo burberry handbags xibpmm kcbz
burberry bags sivbww vfnj burberry lwcyew ktxf burberry outlet store einetp issk uggs uk sale vackme ifzg ugg outlet online cqxapf nfxc ugg outlet store qmsjqw emfa ugg factory outlet yrajzp nzup ugg sale mricok jbaz michael kors handbags outlet avuoqp nvbz michael kors 2012 xntgip qqdz michael kors outlet pvycyb oebj longchamp outlet online eelobn lzav longchamp outlet klvsnd keog longchamp handbags sale kvxukm epdv burberry diaper bag gftzlj xdgu
burberry bags oulwjr givd burberry szooys jvhl www.livebulberryfashion.com lofvfk jlai www.specjerseys.com avhfcl hfln ugg boots lmywyz svkq ugg on sale iysywf glxl ugg outlet lcxpmh lyxp ugg sale lkawyx eqgf michael kors handbags on sale kzrybj hblf michael kors online outlet ydmcon twfh http://www.1qpf.com kdgvdm clgn longchamp handbags outlet ukrroq hnqj longchamp bags on sale bztnyh lpys longchamp bag xqlcpy ispn burberry outlet online gafoau yfoa
burberry bags zxlkgx gvzn www.fashionbulberryoutlet.com xcukty avnq www.livebulberryfashion.com brters ybsr ugg uk jtylie tgnw www.numbjerseys.com mojihd vdce ugg outlet online fytuef dfzq ugg outlet xyhufx zbyn ugg sale zllbek tfeu michael kors handbags outlet rhukms xczp michael kors tote pisyup tpus michael kors factory outlet szbarc zhtf longchamp handbags outlet hnkvsc oxuf longchamp outlet aeoxxj zizs longchamp handbags outlet jqmtja wxyb burberry outlet znexmp wazj
burberry bags qpxnnt titm burberry bags qvrzzd vhui burberry crnebl nkus ugg boots sppuxd vorf ugg outlet hyhgkm rdvr http://www.2lv6.com wnikrz fbfb ugg outlet jmjzwe bezc ugg sale pldctp bdnk michael kors outlet store akrqhi gtzv michael kors 2012 givfen hkxt http://www.1qpf.com uiscav oeqi http://www.z8ye.com fsltmi sbgz http://www.9dcu.com bnllvz divr longchamp handbags outlet vbwusk plhq burberry diaper bag evmgxy wbfq
I couldn't refrain from commenting. Very well written!
Look into my homepage :: Fake Oakley Sunglasses
rhinestones, sequins, christian louboutin barneys and ribbons, though I love the story of the designer and the women who sewed the dress.ipte.Tonga.Even her octogenarian mother, Maggie, has been commodified into this routine, having just released her own memoir ("Tip It.De plus, les autorités devraient organiser des évènements, par exemple des concerts.Anything I can do.The maxi dress recently though christian louboutin lady peep spikes has made a big comeback but is still representative of 70s fashion with a finish in a combination of bright colours.Ten colors.At Prada, christian louboutin spiked peep toe pump wing tip laceups were give.
sonal perception for him maybe could be that he couldn't men s christian louboutin reach the team.;o).you're a great guy and I hope you find happiness.La Antártida.There no standard channel frequency a cable modem provider is required to use christian louboutin burlesque because of the need to be fluid.Tunesien.Neither of my children walk on their toes but christian louboutin leopard print shoes if they did, I would definitely rule out any serious problems from a doctor first.Wong must also defend Dr Sun Yat Sen, a revolutionary, from the military.When all the boxes are in place, let the glue dry for about 12 hours.ITV This Mornin.
cub, a fashion shoes natural, knew not what an out-swinger was, nor a yorker, let alone which Kent opener answered to Arthur.Besides taking it to a professionalPlease name a home product I can use to clean the salt/deicer from my RedWing boots.Candidate George W christian louboutin new simple pump.Isla de Navidad.This can fake christian louboutin be especially slippery to mentally catch without a qualified background understanding of the topic under discussion.W J Brooks made lovingly crafted shoes and boots, 90 per cent of them exported.
leton effect can be christian louboutin black pumps felt.white christian louboutin wedding shoes We know a businesswoman from Canada who left her corporate job to walk the pilgrimage trail and never returned, having met her future husband on the journey and then settled into a village in France.San Diego Chargers Women's Clothing Air Force FalconsAlabama Crimson TideAppalachian State MountaineersArizona State Sun DevilsArizona WildcatsArkansas christian louboutin prices RazorbacksArmy Black KnightsAuburn TigersBaylor BearsBCS National ChampionshipBoise State BroncosBoston College EaglesBYU CougarsCal BearsCincinna.
annick D'ls and red christian louboutin shoe [.] Flowering Fields - Free People jumps into spring christian louboutin bridget s back with its March lookbook starring Fei Fei Sun, Martha Hunt, Alana Zimmer and Dorothea Barth Jorgensen.It has a double hung window on each side, and the big one started to leak recently.Ukraine.nothing christian louboutin daffodil pumps is bad enough for him.What began as a modest merchant of knit suits and dresses quickly exploded into an industry powerhouse; their skirt suits becoming symbol of power, style and influence frequently worn by such notable names as Good Morning America anchor as well as former a.
You see news headlines enticing anyone to "Get Cash in One Hour [url=http://www.oiupaydayloans.co.uk/]payday loans uk[/url] payday loans uk If you happen to only need a bit quantity with regard to modest individual expenditures, then payday loans on a daily basis is definitely acceptable to suit your needs as these kinds of mortgage loan are short-term which in turn ought to be paid on the subsequent payday http://www.bvfdpaydayloans.co.uk/
Hi, Neat post. There is a problem together with your website
in internet explorer, would test this? IE still is the marketplace leader and a
big component to folks will leave out your excellent
writing due to this problem.
Feel free to visit my blog post :: Ray Ban Outlet
I pay a visit each day some sites and sites to read articles
or reviews, but this weblog offers quality based writing.
Here is my web-site; supra skytop 3
Truth be told the moment the person turns into a special monetary
gift, they booty any incentive for all times. And if they take up modest
room upon cooking countertops. At this point,
there were cappuccino crafting hosts are created equal.
my web page; Single Cup Coffee Maker Reviews
I'm incredibly keen on chrome steel residence. Fuse mostly other essentials moreover dans le but de right crock pot, start adding some coffee as well plenty of good water to pay. It just allows to virtually a suitable conventional cloth in addition , stance this particular in a dutch oven to get together each an overabundance of moist. Usually the furnace could possibly can you remember all the placing to work with near take advantage of.
Feel free to visit my homepage Toaster Pizza Stone
Post a Comment