Tuesday, December 23, 2008

Σπασμένες βιτρίνες... τσακισμένες χαρές.

Είναι η στιγμή της παντελούς έλλειψης ανθρωπινότητας.

Όχι ανθρωπιάς.

Κάποιος μπορεί και ορίζει την κατάσταση εξαίρεσης κόβοντας και ράβοντάς τη στα μέτρα του.

Κινδύνευε η ζωή του μπάτσου λέει, από το νεαρό λέει.

Δε μπορούσε να κάνει κάτι άλλο λέει, παρά να σηκώσει το όπλο για εκφοβισμό… λέει.

Δεν ήταν αυτό, λέμε εμείς και δεν περιμένουμε καμία βαλλιστική εξέταση για να δικαιωθούμε.

Θέλουν να μας ορίσουν ως γυμνές ζωές. Λέμε.

Κι όταν νιώσουμε την παραμικρή οικειότητα με την εικόνα μας ως εκτεθειμένη, γυμνή ζωή μπροστά στις ορέξεις του κάθε μπάτσου, τότε ακριβώς θα έχουν πετύχει το στόχο τους να μας ορίσουν ως τέτοιες.

Όταν έστω και για λίγο ταυτιστούμε με τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και τρομάξουμε… όταν η μάνα μας ταυτιστει με τη μάνα του και σκιαχτει… αναλογιζόμενη πως θάβει με τα χέρια της το σπλάχνο της… τότε ακριβώς είναι η νέα προοπτική του εαυτού μας που πλέον θα μας συγκροτεί ως γυμνές ζωές.

Άλλα συναισθήματα πρέπει να κινητοποιηθούν και κινητοποιήθηκαν…

Αυτά που δεν περίμεναν… Αυτά που τελικά τους ξάφνιασαν, αφού πρώτα ξάφνιασαν εμάς τους ίδιους.

Ένας δεκαπεντάχρονος έβγαλε από μέσα μας όσα θέλαμε καιρό να πούμε κι άλλοι χιλιάδες συνομήλικοί του μας έδειξαν το τρόπο να τα εκφράσουμε…

Ήταν ο αέρας δυσφορίας που διαπερνούσε οικογενειακούς τσακωμούς για να πληρωθεί το νοίκι, τις ουρές στα νοσοκομεία, τα λεωφορεία και τις εφορίες και τόσους μα τόσους άλλους θύλακες απογοήτευσης και μιζέριας που είχαν κάνει τα σώματα των ανθρώπων να γέρνουν σκυφτά, να περπατούν ασθμαίνοντας, να μιλάνε χαμηλόφωνα…

Ένας πυροβολισμός αρκούσε για να κινητοποιηθούν οι εσώτεροι μουδιασμένοι κόσμοι μας.

Ο σκυφτός κόσμος βγήκε στους δρόμους και εκεί κάπου η πλάτη του ίσιωσε, η φωνή του δυνάμωσε και η γροθιά του έσφιξε …κρατώντας μια πέτρα αυτή τη φορά…

Άλλος την 'εξoστράκισε' κατά της αστυνομίας, άλλος κατά υπουργείων, τραπεζών, πολυκαταστημάτων άλλος κατά του μαγαζιού του αφεντικού του.

Άλλος την κράτησε μέχρι το τέλος της πορείας στα χεριά του και την έστρεψε με θυμό σε μια στάση λεωφορείου…

Η πόλη μας κάηκε και ομόρφυνε…

Και ακόμα ομορφαίνει…

Οι μέχρι πρότινος ‘αγανακτισμένοι πολίτες’ μετατρέπονται σε εξεγερμένους που απ’ τα μπαλκόνια τους, πετούν γλάστρες στις διμοιρίες. Πελάτες καφετεριών καλύπτουν τα πρόσωπά τους με τρέντυ κασκόλ και εξφενδονίζουν τασάκια, μαθητές φορούν κουκούλες και λιθοβολούν αστυνομικά τμήματα.

Δεν έχουμε μια ορατή χούντα για να την ανατρέψουμε γι αυτό και η ουσιοποίηση του Άλλου επιτελείται καλειδοσκοπικά… παντού…σε όλα…

Τα πήρε και τα σήκωσε.

Μετανάστες πάνε μια βόλτα στο Γερμανό έτσι όπως χρόνια την ονειρεύονταν, με τους φίλους τους, με αυτούς που περπάτησαν μίλια για να ρθουν εδώ κι ένα απ’ τα χιλιάδες ‘ουφ’ της καθημερινότητάς τους αρκούσε για να τσακίσει τη βιτρίνα και τα ρολά. Πήραν τα πάντα, δεν πλήρωσαν τίποτα… κατούρησαν και την είσοδο φεύγοντας…

Στου Zara είχε εκπτώσεις για όλους μας και στο Βασιλόπουλο του πουλιού το γάλα ήταν δωρεάν…

Συνέβη και στην Αργεντινή πριν λίγα χρόνια, συνέβη και στη Γαλλία πιο πρόσφατα.

Το ταξίδι του δυτικού κόσμου με τελικό σταθμό την συγκρότηση της ιδιότητας του πολίτη είχε πρώτη, δεύτερη και τρίτη θέση. Η πρώτη τώρα έχει το πρόβλημα.

Οι άλλες δυο εξεγείρονται.

Ο δρόμος της κανονικότητας και της μη-κανονικότητας στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας ίσως να οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα. Να ανατραπεί η κυβέρνηση και να τη διαδεχτεί το ΠΑΣΟΚ ή να προαχθεί ο Σαρκοζί από υπουργός εσωτερικών σε πρόεδρο της χώρας…είναι όμως διαφορετικές διαδρομές.

Η ανάταση της εξέγερσης μένει ως βίωμα που κρατάει για καιρό.

Το να σπας τα πεζοδρόμια και να εξoστρακιζεις τα μάρμαρα απέναντι σε ότι σε στριμώχνει σωματοποιείται. Γίνεται habitus. Τρόπος ανάμεσα σε άλλους τρόπους, πιθανή ανάμεσα σε άλλες πιθανές δράσεις… είναι-ήδη-εκεί και ανα πάσα στιγμή κινητοποιείται…

Η κρατική βία πρέπει να απαντιεται σε όλα τα επίπεδα και με όλους τους τρόπους. Η μικρο-βία της ανέχειας πρέπει επίσης να απαντιεται.

Η σύνδεση των δυο έχει γίνει ορατή πλέον στον κόσμο.

Δεν εμπιστεύομαι καθόλου αυτό που ονομάζεται λαός, μέσος Έλληνας, καθημερινός άνθρωπος… Συνήθως είμαστε απέναντι και θα συνεχίσουμε να είμαστε και στο μέλλον.

Στη συγκεκριμένη όμως χωροχρονική συγκυρία είμαστε μαζί.

Είμαστε όλοι (εν δυνάμει) κουκουλοφόροι.

Δε μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο και στην παρούσα φάση δε μπορώ να το σχετικοποιήσω περισσότερο.

Η σχετικοποίηση θα οδηγούσε το πολύ στο να χαρακτηρίζουμε τις ενέργειες της αστυνομίας ως βία και να βάζουμε εισαγωγικά στην ίδια λέξη όταν μιλάμε για τις πέτρες των μαθητών, τις μολότοφ των αναρχικών, τις μπογιές των αριστερών, τα πλιάτσικα των μεταναστών…

Δεν μιλάμε για τη συνάντηση δυο πολιτισμικών τροπικοτήτων, της κρατικής βίας απ τη μια και της βίας των πολιτών από την άλλη. Θεωρώ πως αυτή η σχετικοποίηση είναι εξαιρετικά επικίνδυνη.

Οι πολίτες ερωτήθηκαν…

Αν θέλουν βαριά φορολογία, ανεργία, ακρίβεια, υποβαθμισμένη υγεία, εκπαίδευση, αστυνομοκρατία στους δρόμους, στρατόπεδα συγκέντρωσης, αν θέλουν να πληρώσουν την παγκόσμια κρίση και τα ντόπια σκάνδαλα από την τσέπη τους… κι εντέλει αν θέλουν να τους πυροβολούν κακομαθημένοι και μισάνθρωποι δημόσιοι υπάλληλοι…

Και απάντησαν…

Ο καθένας μας αυτές τις μέρες έχει απαντήσει με το δικό του τρόπο στα παραπάνω ερωτήματα…

ενώ κάποιοι (λίγοι) διακρίνουν τη λεπτή γραμμή που τα διαπερνά και τα συνδέει.

Όλα θεμιτά.

Τα υποκείμενα ερωτηθήκαν από την εξουσία…

Τους ζητήθηκε να σχολιάσουν την πρόταση για τις ζωές τους…

Για το πώς θα βιώνουμε -την -ύπαρξη -μας -στον -κόσμο.

Τα υποκείμενα τη συγκεκριμένη στιγμή δεν υποχρεούνται να προτείνουν… αλλά να σχολιάσουν…

Ίσως δεν έχουν πρόταση για έναν άλλο κόσμο αλλά σίγουρα απαντούν αρνητικά στο ερώτημα αν τους αρέσει αυτός που ήδη υπάρχει.

Αυτό αισθάνομαι πως συμβαίνει γύρω μας τις τελευταίες μέρες.

Στις προτάσεις θα διαφωνήσουμε…κι εκεί θα ξαναχωριστούμε ατέρμονα καλειδοσκοπικά και πάλι… και πάλι… αλλά τώρα είμαστε ακριβώς στη στιγμή της απάντησης που κάποιοι βαφτίζουν εξέγερση…

Τη στιγμή της αλληλεγγύης.

6 comments:

Unknown said...

Οτιδήποτε δεν είναι εγώ, είναι άλλος…;;;;;
Με μία φαινομενολογική ματιά δε βλέπουμε το αθέατο, δεν ακούμε το ανείπωτο. Όταν όμως οι άνθρωποι ανακατευόμαστε μεταξύ μας, τα αθέατα έρχονται στην επιφάνεια. Έρχονται με τη μορφή αισθήσεων, ανεξήγητων σκέψεων, οι οποίες με κάποιο τρόπο χρειάζεται να αντικειμενοποιηθούν στην πορεία. Να αποσυμπιεστούν, να κομματιαστούν στα χρονικά τους στοιχεία, να έρθει στην επιφάνεια η διαφορετικότητα σε όλο της το μεγαλείο και οι τρόποι που αυτή είναι υπαρξιακό στοιχείο και αντικείμενο διαχείρισης για τον καθένα μας.
Όλα ανείπωτα, απροσπέλαστα. Σε στιγμές σκέψης και συνειδητοποίσης θα αναλυθούν. Και θα συμπιεστούν ξανά. Σε ένα πράγμα για τον καθένα πιθανότατα. Και πάλι όμως. Αυτές οι στιγμές σκέψης δεν είναι αποκκομένες από τις αισθήσεις, από αυτό που καταχρηστικά ονομάζουμε σωματικό. Δύο διαφορετικότητες, νους και σώμα, πάνε μαζί και ενεργούν. Πάντα πορευόμαστε χέρι-χέρι με τη διαφορετικότητα, όντας διαφορετικότητα και ο καθένας μας. Ασχέτως αν κάνουμε συχνά πως δεν το ξέρουμε και μένουμε στη θέση μας. Είναι σημαντικές όμως αυτές οι στιγμές συνειδητοποίησης που μας λένε ότι απορροφούμε όλο τον κόσμο, απορροφιόμαστε από αυτόν και γινόμαστε ο συνδυασμός των διαφορετικοτήτων, γινόμαστε όλος ο κόσμος, τον κατανοούμε και ενεργούμε.

Σώμα που ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι της εξουσίας… Κεφάλι που τα πόδια το βάζουν να τρέχει.

Ο πάγος τώρα σπάει. Λιώνουν οι διαφορετικότητες σε ένα ποτάμι αυτή τη στιγμή. Θα παραμείνει σίγουρα αυτό με δύο όχθες ή τρεις ή τέσσερις. Από εκεί θα βγει ξανά η κάθε διαφορετικότητα, έχοντας όμως κολυμπήσει στο ίδιο νερό, έχοντας παρασυρθεί από το ίδιο ρεύμα. Αυτό είναι σημαντικό. Η μνήμη του νερού, του ρεύματος θα υπάρχει για όλους, αλλά θα περπατήσει σε διαφορετικά μονοπάτια, θα πάρει τη μυρωδιά από διαφορετικά χώματα. Η ίδια υγρασία και η ίδια ορμή θα ποτιστούν από διαφορετικές μυρωδιές, διαφορετικές γωνιές του ουρανού και θα παρασυρθούν από διαφορετικούς ανέμους. Αν θα ξαναμπούν στο νερό μαζί είναι άλλο ζήτημα. Πάντα όμως ένα μέρος του βλέμματος της κάθε μιας θα κοιτάει την άλλη, ένα μέρος της φαντασίας της κάθε μίας θα αναφέρεται στην άλλη.
Το ποταμίσιο νερό είναι ο χώρος της ρευστής εξακρίβωσης, αυτής που γίνεται καθώς κυλάει.
Και αυτή τη στιγμή κάτι κυλάει…
Είμαστε εδώ για να μπερδευτούμε, να συγκρουστούμε, να πληγωθούμε, να γελάσουμε, να ζήσουμε μαζί, μακριά. Να προκαλέσουμε τα όρια σε τελική ανάλυση. Κάποια στιγμή θα ονομαστούν τα ανείπωτα, θα ιδωθούν τα αθέατα…

Anonymous said...

Γιατί δεν πάνε να σπάσουν τις βίλες στην Εκάλη και στο Ψυχικό και τα γραφεία των κομμάτων;

Γιατί δεν πάνε να κάψουν τα σκυλάδικα;

Γιατί δεν πάνε να γκρεμίσουν τις κεραίες των καναλιών στον Υμηττό;

Εμένα πιο πολύ για ευκαιριακό πλιάτσικο μου φάνηκε και λυκειακός χαβαλές.
Εξέγερση με 2000-3000 άτομα σε μια πόλη 5.000.000 δεν είναι εξέγερση.

Unknown said...

Ο καθένας παλεύει με τα εργαλεία που έχει και τα όρια που διαθέτει. Εξεγείρεται από τη θέση στην οποία βρίσκεται με άλλα λόγια. Είναι άδικο και βιαστικό να υποβιβάζεις και να περιορίζεις τις τελευταίες μέρες σε ‘‘ευκαιριακό πλιάτσικο’’ και ‘‘λυκειακό χαβαλέ’’. Δεν πρόκειται περί αυτού.

Υπάρχει ένας ‘‘διάλογος’’ αυτή τη στιγμή που σε μεγάλο βαθμό κρίνεται στην καθημερινότητα και σε κινήσεις μικρότερου βεληνεκούς, οι οποίες όλο και πληθαίνουν.
Αυτό που πλήττεται άλλωστε είναι η καθημερινότητα μας.
Ποιο το νόημα να καεί η τάδε βίλα ή τα σκυλάδικα; Σύμβολα δηλαδή απόμακρα από την τωρινή κατάσταση και από τη ζωή πολλών ανθρώπων. Και αυτά πώς συσχετίζονται με τα κόμματα ή τα ΜΜΕ;
Όπως και να έχει, δε νομίζω ότι αυτό που λείπει από τη στιγμή είναι τέτοιες μεγαλόφωνες και φιλόδοξες κινήσεις. Το βάρος και η ευθύνη βρίσκεται στις πλάτες όλων μας και όχι μόνο σε κάποιους που θα αναλάβουν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

Anonymous said...

Το ίδιο μακριά και από την ζωή πολλών ανθρώπων είναι και τα θέατρα. Όμως, τα θέατρα επιλέχθηκαν ως τόπος διαμαρτυρίας από πολλές ομάδες (με διακοπές παραστάσεων κτλ.). Γιατί, δεν πήγαν και κατά Ιερά Οδό ή Παραλιακή μεριά;

Anonymous said...

κάτι ξέχασες φίλε

ίσως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε και λίγο για αυτό που ονομάζεται ή θα ήθελε να ονομάζετε 'αριστερά' στην όμορφη Ελλάδα μας.... σήμερα χριστουγεννιάτικα μου ήρθε, θα πείτε .... ε ναι δεν έχω με τίποτα άλλο να ασχοληθώ ούτε να καταναλώσω πια..

δύο σημεία κύριοι της αριστεράς:

πρώτον που βρισκόσασταν τις τελευταίες 20 μέρες; να απαντήσω εγώ για εσάς; πουθενά....

γιατί... ας το δούμε λίγο απ' έξω κύριοι και κυρίες.
Ποια αριστερά; ή καλύτερα πως ορίζεται η αριστερά στη χώρα μας ... να εξηγήσω κάτι ...
ότι γράφω, δυστυχώς ή ευτυχώς , γράφετε μετά τη πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού... σωστά; ακόμα φοβάστε για το που βρίσκεστε; τα έχετε απαντήσει αυτά τα ερωτήματα με τον ευατό σας; ζείτε εδώ στην Ελλάδα του 2008;; έχετε σκεφτεί καθόλου τις τελευταίες μέρες τι έγινε ΕΔΩ ε; δηλώνεται αριστεροί αλλά είμαι σίγουρος ότι όλοι σας βρίσκεστε αυτή τη στιγμή που γράφω μπροστά στη τηλεόραση του 'τίποτα' περιμένοντας το τίποτα... και επειδή ο μηδενισμός που και εσείς βοηθήσατε με τα ίδια σας τα χέρια να δημιουργηθεί είναι ότι συχαίνομαι, διότι μέσα από αυτό το συναίσθημα όλα προχωράνε σήμερα ΕΔΩ, θα σας βοηθήσω λίγο.... τι εστί ταξική επανάσταση; κανείς δε ξέρει απλά το ακούσαμε το διαβάσαμε ίσως το νιώσαμε, αλλά εγώ θα μείνω στα λόγια του Λένιν που διερωτάται «Εμείς αρχίσαμε αυτό το έργο. Πότε ακριβώς, σε πόσο χρονικό διάστημα, οι προλετάριοι ποιανού έθνους θα αποτελειώσουν το έργο αυτό δεν είναι το ουσιαστικό ζήτημα. Το ουσιαστικό είναι ότι ο πάγος έσπασε, ότι ο δρόμος άνοιξε, ότι ο δρόμος χαράχτηκε». Μήπως ρωτάω περιμένετε να γίνει κάτι παρόμοιο μήπως αυτό συζητάτε στις 'συνεδρίες' σας... έξω όλα σας δείχνουν ωραία και όμορφα; όλοι οι άνεργοι, μετανάστες και απόκληροι στο κόσμο αυτό μας λέτε ότι δεν είχαν καμία ιδεολογία για ότι έκαναν... να απαριθμήσουμε κύριοι μαζί ΠΑΜΕ...

1ον η ανθρώπινη ζωή χρειάζεται ιδεολογία για να υπερασπίζεται κάθε στιγμή; έστω και στους δρόμους ή μήπως μετριέται με βάση τη κεφαλαιακή του αξία ή τα πολιτικά του 'φρονήματα' κύριοι;
2ον ο μετανάστης χωρίς μέλλον και πατρίδα που βρίσκεται παντού τριγύρω σας και μπορεί να το σκοτώσουμε κι' όλας διότι 'φταίει' που υπάρχει χρειάζεται ιδεολογία για να βρεθεί στο πρώτο κατάστημα 'Γερμανός' και να πάρει ότι βρει μπροστά του... ή να αρχίσουμε να υπερασπιζόμαστε το κεφάλαιο τώρα που τα κέρδη του υπερδιπλασιάστηκαν το '08 και το ίδιο τα υποκαταστήματά του..
3ον οι μαθητές που δε πιστεύουν σε τίποτα διότι αυτό αισθάνονται απο τη παιδεία που τους παρέχουμε και απο την άλλη βλέπουν ένα συμμαθητή τους να πηγαίνει για καφέ και να μη γυρνάει ποτέ στο θρανίο του χρειάζεται κάποια ιδεολογία για να βγει στους δρόμους ;
4ον οι αγρότες που χάνουν τα πάντα (βλ. τι προμηνύεται μέχρι το 2012) και βλέπει τα καρτέλ να κάνουν ότι θέλουν χρειάζεται να διαβάσει το Μάρξ για να κατανοήσει ότι πρέπει να βρεθεί στο δρόμο... μάλλον το Μάρξ το κουβαλάει κάθε πρωί με κρύο και με ζέστη μέσα του...

τώρα να ρωτήσω τί άλλο νομίζεται , εκτός απο το να σας φτύνουν, ότι θα έκαναν οι κκ Λένιν και Μάρξ εάν βρίσκονταν το Δεκέμβρη του 2008 στην Ελλαδάρα μας... θα σας απαντήσω και σε αυτό ακόμα και άν δούλευαν 10 ώρες μπροστά σε ένα υπολογιστή χαμένοι στη μετάφραση ενός ιδιόμορφου κώδικα επικοινωνίας και πληροφορίας, ακόμα και άν είχαν ένα καλό αμάξι και μια καλή οικογένεια να τους περιμένει στο σπίτι... ΘΑ ΗΞΕΡΑΝ ΚΥΡΙΟΙ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΗΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΤΑΞΙΚΟ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΟΤΙ Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ.....

τέλος θα ήθελα να μου πείτε τι ακριβώς νομίζετε ότι προσφέρεται εκτός απο το να φωνάζετε στα τηλεοπτικά 'παράθυρα' των ημετέρων σας
προσφορά σημαίνει και καταλαβαίνω και εσείς δε νομίζω ότι καταλαβαίνετε ούτε το που βρίσκεστε...

με εκτίμηση,

Υ.Γ

Ήδη το 1880 ο Ντοστογιέφσκι έγραψε στο "Ημερολόγιο ενός συγγραφέα": "Έχω κάποιο προαίσθημα, πως ο "κύβος ερρίφθη". Ίσως το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών να γίνει πολύ νωρίτερα από ό,τι θα μπορούσε κανείς να φανταστεί και στους πιο άγριους εφιάλτες του. Φοβερά συμπτώματα παρουσιάζονται. Ίσως να είναι κιόλας αρκετή για να προκαλέσει την αρχική δόνηση η προαιώνια, αφύσικη κατάσταση, που επικρατεί στα ευρωπαϊκά κράτη. Πώς θα μπορούσε, μα την αλήθεια, να χαρακτηριστεί φυσική μια κατάσταση ριζωμένη από αιώνες στο παμπάλαιο και το τεχνητό; Δεν μπορεί πια ένα μέρος από την ανθρωπότητα να κρατάει σκλαβωμένη όλη την υπόλοιπη. Ενώ τώρα αυτόν ίσα-ίσα το σκοπό εκπληρώνουν όλοι οι θεσμοί, που από καιρό έπαψαν να είναι χριστιανικοί, στην Ευρώπη, που κατάντησε ολότελα ειδωλολατρική... Η αφύσικη αυτή κατάσταση πραγμάτων και τα άλυτα αυτά πολιτικά προβλήματα -γνωστά στον καθένα, ας σημειωθεί- δεν είναι δυνατόν παρά να οδηγήσουν σ` ένα τεράστιο, τελειωτικό πόλεμο με τη συμμετοχή όλων, που θα ξεσπάσει σε τούτον τον αιώνα, μα ίσως ακόμα και σε τούτη τη δεκαετία...".

Anonymous said...

ΕΥΧΕΣ ΧΩΡΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 08, ΕΛΛΑΔΑ

Ακούμε... Βλέπουμε... Ζούμε...
Ώρες αλλόκοτες... Ξαφνιάσματα...

Ένα έλατο στολισμένο κι από κάτω λουσμένη στο φως η φάτνη με τα... ΜΑΤ ? ? ?
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!
Ο... ασφαλίτης ντυμένος Αη Βασίλης ? ? ?
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!
Η γιορτινή ατμόσφαιρα γεμάτη από μυρωδιές κι αρώματα... καπνών και δακρυγόνων ? ? ?
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!
Το μήνυμα της αγάπης και της ελπίδας σε... συλλήψεις, προσαγωγές, κρατήσεις ? ? ?
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

ΑΚΟΥΜΕ... ΒΛΕΠΟΥΜΕ... ΖΟΥΜΕ...
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Αναρωτιέμαι...
Όταν υπάρχει ΕΓΚΛΗΜΑ...
...η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ, η ΣΙΩΠΗ και η ΑΔΡΑΝΕΙΑ είναι απλώς... ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ? ? ?
...πότε το ΒΟΛΕΜΑ αγγίζει στα όρια την ΗΘΙΚΗ ΑΥΤΟΥΡΓΙΑ ή τη ΣΥΝΕΝΟΧΗ...?

Χριστούγεννα χωρίς... ευχές ? ? ? ...
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ...
Ευχές λοιπόν...
ΕΥΧΕΣ... ΧΩΡΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

ΔΙΑΝΟΙΑ για επίγνωση,
ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ για άποψη,
ΣΑΦΗΝΕΙΑ για θέση,
ΔΙΑΘΕΣΗ για συμμετοχή
ΔΥΝΑΜΗ για δράση,

ΥΠΟΜΟΝΗ, ΕΠΙΜΟΝΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ,
Ο Ρ Α Μ Α Τ Α κι Ο Ν Ε Ι Ρ Α Τ Α ...